Eenzaamheid kent geen tijd

Kun je eenzaam zijn, midden tussen een menigte mensen? Kun je het gevoel hebben dat je niet echt bestaat in het leven? Kun je geestelijk moe zijn tot in het puntje van je tenen? Ja, dat kan. Sinds Eugène er niet meer is heb ik dat gevoel bijna dagelijks. En toch altijd druk met de kinderen en andere mensen. Maar niet met mezelf, want daar is geen tijd voor. En ik vraag me ook regelmatig af wie ik eigenlijk ben. Een “Hollander” die in Limburg woont….. Zoals Eugène dan zei, “je bent net niet af, wel je inburgeringcursus gehaald, maar je spreekt niet de taal.” Grappig bedoeld, maar wel waar. Althans zo voelt het.  De afgelopen jaren hadden we al gemerkt dat we “vrienden” moesten degraderen tot kennissen en sommigen tot heel vage kennissen. En andere “onbekenden” werden opeens vrienden! Mooie ervaring. Maar ook frustrerend, want je weet niet meer waar je staat in het leven. En ook nu, nu Eugène er niet meer is, zijn we weer mensen "kwijtgeraakt", worden we anders behandeld of juist helemaal niet meer. En gelukkig zijn er ook mensen waar we juist nu weer meer contact mee hebben. Dat doet goed.

Vorige week vroeg ik me af ik zo ziek kon zijn van verdriet, van het gemis. Ik mis mijn lieve schat in elke vezel van mijn lichaam, maar ik weet ook zo goed dat hij niet meer bij ons kon zijn. Zijn leven was niet veel meer, zoals hij zelf zei: “mijn wereld bestaat maar uit 2 meter, van het bed naar de postoel en weer terug”. Genieten van de kinderen ging niet meer, zelfs dat was hem teveel. Maar dat neemt niet weg dat mijn hart om hem schreeuwt. Ik mis zijn omhelzingen, zijn lieve woorden, zijn steun, zijn vertrouwen in mij, zijn aanwezigheid, zijn stem. Hoe klonk zijn stem ook weer..... Er wordt zo weinig over hem gesproken door anderen, voor mijn gevoel moet ik steeds meer afscheid van hem nemen in alles in ons leven. De tandenborstel, tandpasta, zijn toilettas, zijn douchegel staan allemaal nog in de badkamer, eigenlijk vreselijk in de weg. Maar ik vind het zo fijn dat ze er nog staan! Ik laat het nog zo, gewoon om nog even aan mijn lieve Eugène te kunnen denken en me zo nu en dan aan hem te kunnen irriteren. Toen ik vorige week zo ziek was wist ik even weer hoe Eugène zich voelde tijdens zijn gevecht. En waarschijnlijk heb ik nog maar een fractie gevoeld van wat hij voelde. Die dagen dat ik me ziek voelde miste ik hem nog meer dan anders, gewoon omdat hij mij anders mijn thee zou brengen, mijn beschuitje zou maken, zijn supersoepje zou maken een kippen-noedelsoep voor mij en ik daar enorm van opknapte. Gewoon mijn schat die me verzorgt als ik het nodig heb, zoals ik altijd bij hem deed. Maar helaas is dat niet zo. 

Nu sta ik er weer alleen voor, als er iets gebeurt is er niemand hier in huis die de kinderen op kan vangen, dat gonsde door mijn hoofd, toen ik met de emmer tussen mijn benen op de wc zat. Tja, niet het meest elegante beeld om te schetsen, maar wel de bittere waarheid. En dan zal ik jullie het beeld besparen van mij toen ik in bad wakker werd nadat ik waarschijnlijk flauwgevallen was tijdens een zoveelste uitdrijving van darm- en maaginhoud  (ik wist niet dat ik zo’n grote maaginhoud had) waar ze bij Poltergeist jaloers op zouden zijn. Ik heb toen even gehuild, van eenzaamheid, van onmacht, van angst. Want nu is het goed afgelopen, maar het anders gekund. Dat hebben we 2 jaar geleden zelf aan den lijve ondervonden…… En dat zou ik Sil en Jutte niet nog eens aan willen doen.

En ik weet dat ik zelf ook deels schuld ben aan die eenzaamheid. Ik vraag niet (vaak) om hulp, ik vind het moeilijk om dat te doen, om te aanvaarden dat ik hulp nodig heb. Want we hebben tot nu toe eigenlijk heel veel, zo niet alles, alleen gedaan….. Ik moet het zelf ook kunnen, ik wil niet afhankelijk zijn van anderen….. Ik wil zo veel. Maar ik wil eigenlijk alleen maar het beste voor mijn kinderen. En dan is niets goed genoeg….. Hopelijk vinden we de rust de komende weken, de gezelligheid, de saamhorigheid, een beetje warmte (geen zomerhitte!), veel liefde en een beetje geluk, alles wat we verdienen, alles waar we zo hard voor hebben gevochten en gewerkt. Alles….. maar Eugène zullen we nooit terug krijgen. Hem zullen we herdenken zoals alleen hij dat verdient.