Vorige week woensdag werden we gebeld door de stichting Ambulancewens. Eugène was opgegeven door Jorgen en Marinka, die wij vorig jaar hebben leren kennen tijdens het kinderhotelweekend. Er was nog een wens die met wat hulp nog wel te realiseren zou moeten zijn. Sil en Eugène wilden nog graag een keer naar de dierentuin. En deze lieve mensen kunnen er voor zorgen dat deze wens in vervulling gaat. En supersnel!! Na het vaststellen van de meest geschikte dag (vrijdag ging niet i.v.m. de oncoloog en maandag, dinsdag en woensdag niet i.v.m. demogelijke chemokuur), donderdag 2 september, is besloten dat we met het hele gezin naar Burgers’ Zoo in Arnhem gaan. Sil was direct opgewonden en helemaal nadat ik hem e.e.a. had uitgelegd, want hij had het hele gesprek gehoord. Toen hij klaar was met de appels uit onze appelboom te plukken rende hij naar binnen en vroeg aan Gene: “Pap, ben je nu blij dat je weer in de ambulance mag?” Het was bij ons nog niet opgekomen dat hij het op die manier zag. Maar goed. Ja pappa is dan wel heel erg blij dat hij weer in de ambulance mag, zeker als hij dan een heerlijke dag uit mag met zijn gezinnetje.
Na een paar lange dagen en nachten is dan eindelijk donderdag aangebroken. Ik had Sil al verteld dat hij eerst 2 keer moest eten voor de ambulance zou komen. Maar ondertussen was de afspraak dat de ambulance hier om 10 uur zou zijn. Sil zag er zo vreselijk naar uit, dat ik hem probeerde te beteugelen met andere tijden……. Om 9 uur vond ik het toch wel tijd worden voor Eugène om uit bed te komen en even te eten. Net als ik naar hem toe wil zie ik iets geels voorrijden. De ambulance is er al! In sneltreinvaart wordt iedereen binnengelaten, 1 aangekleed naar beneden gebracht en drie snel naar boven, gewassen en aangekleed. Pffff, dacht dat ik alles nog onder controle had! Het verrassingseffect was dus aanwezig, maar nu voor ons alle 4, in plaats van alleen voor Sil. Over Jutte had ik niet zo nagedacht, die doet altijd wel mee. Ze heeft natuurlijk nog niet zoveel mondeling in te brengen. Eugène voelt zich best goed, in ieder geval stukken beter dan vorige week. Gelukkig, kan hij ook rustig genieten. De kinderen zijn snel gewend aan Mariet en Joost, die lekker genieten van een bakkie koffie, tijdens ons spitshalfuurtje.
Voor tien uur zitten we alle vier in de ambulance, rolstoel en buggy mee, paps op de brancard, Sil en mams op de stoelen en Jutte er tussenin in haar autostoeltje. Wat een feest dat we met z’n allen mee mogen. De kinderen zijn dan ook echt uitgelaten! Rond kwart voor twaalf zijn op de plaats van bestemming. Eugène heeft heerlijk gedommeld onderweg en is voelt zich best goed. Hij gaat dan ook lekker mee in zijn rolstoel en niet op de brancard (want tja, dan ben je echt ziek en nu niet…….). Het is ietsje frisser in Arnhem dan in Heerlen, dus jassen aan en Eugène een extra dekentje om. En op naar de dierentuin. De hele dag hebben Mariet en Joost de rolstoel geduwd, maar ook deels de buggy van Jutte. Heb ik ook eens mijn handen vrij, raar gevoel maar kan er wel aan wennen. Heel veel dieren hebben we gezien en Hariette en de kinderen die ook toevallig van een dagje dierentuin genieten. Zo grappig: Vlijmen meets Heerlen in Arnhem. Halverwege de dag heb ik mijn gezinnetje en de ambulancemensen maar eens getrakteerd op lekkers bij het restaurant. Jutte heeft de dag van haar leven, ze ziet de dieren voor het eerst echt bewust. Geweldig om te zien. En ook heeft ze een speciale band met Joost (ze heeft hem veel laten zien en een lange tijd zijn hand vastgehouden, iets wat ze niet snel bij ons doet en zeker niet bij vreemden). Ook Sil vindt het heerlijk, maar hij vindt al dat lopen toch ook wel erg vermoeiend. Het is natuurlijk ook een heel speciale, spannende dag. Dus is zijn batterij is sneller leeg…. Aan het einde van de dag heeft hij enorme buikpijn en kan ‘ie haast niet meer lopen. Maar onderweg naar de uitgang heb ik de kinderen een mooie grote knuffelschildpad en kunnen ze er nog even tegenaan. Bij de ambulance gekomen, ligt paps al heerlijk op de brancard en kunnen ook wij weer in stappen. Nog voor we bij de snelweg zijn ligt Jutte al te slapen met haar schildpad tegen zich aan gedrukt. En Sil? Die kan van alle indrukken nog niet slapen, maar speelt wel lekker met zijn schildpad (die nu al een naam heeft: Sammy, net als in de film waar we samen naar toe zijn geweest, zijn andere wens met pappa). De reis verloopt heerlijk. Eugène is nog een beetje mens als hij weer thuis komt. Iets wat we niet vaak mee maken. Normaal is hij een paar dagen kapot als we een uur in de auto hebben gezeten. Dus dit is ongekend en heerlijk! Konden we die ambulance maar vaker gebruiken…. Of een bed in onze eigen auto……
We hebben een ontzettend heerlijke dag gehad en enorm genoten. En het allerbelangrijkste: Eugène en ik hebben enorm genoten van de kinderen, die sinds lange tijd beiden enorm hebben lopen genieten en echt een dagje onbezorgd zijn. Dat hebben ze zo verdiend die bikkels van ons! Kortom een prachtige dag en weer mooie herinneringen die we in ons hart koesteren!
Mariet, Joost en alle mensen van de ambulancewens, bedankt! En ook familie Ernst, ontzettend bedankt voor het opgeven van Eugène en voor het lieve kaartje! Zonder jullie allemaal zouden we deze dag niet zo hebben kunnen beleven. Deze dag is goud waard voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten