Een rustige zondagmorgen.... denk je.... Totdat je rond 10 uur een harde knal hoort, het komt van boven. Al mopperend ren ik de trap op, ik had hem toch zo gezegd dat hij niet meer alleen op mocht staan, laat staan naar de wc. Eugène heeft me afgelopen week al 2 door een klap onderbroken nachten bezorgd. En dat is zeker niet goed voor mijn hart. Durf al bijna niet meer te slapen, bang voor wat er nu weer gaat gebeuren.
Angstig kijk ik in onze slaapkamer, niemand. De deur van de badkamer doe ik open en ik schrik me lam. Eugène ligt lijkwit op de vloer en er ligt een plas bloed onder zijn hoofd. AAAAAAAHHHH! Waarom doet hij dat nou? Nu is hij van de pot gevallen, op zijn hoofd gevallen. En in beide gevallen letterlijk. Boosheid en bezorgdheid overvallen me tegelijk. Op het moment dat ik tegen hem zeg dat we afgesproken hadden dat hij niet alleen op zou staan kijkt hij me aan. Hij is zich nog niet bewust dat hij op de grond ligt. Ik weet niet eens meer dat ik ben opgestaan, zegt hij. Nee, je bent gevallen! En kennelijk ben je wel opgestaan want je hebt al geplast op de wc, antwoord ik. Voorzichtig help ik hem overeind te komen. Gelijk maar even een washandje op de grote snee boven zijn rechteroog. Sjonge, wat bloed dat. Met enige moeite krijg ik hem weer op de wc. Nu moet ik maar even regelen hoe en wat we kunnen en moeten doen met het ziekenhuis om de oorlogswond te laten hechten. Ik loop even naar onze kamer om de telefoon te halen. Ondertussen denk ik dat ik Natasja ook maar even moet bellen. Want dat leuke uitje met de kinderen gaat dus niet door. Maar misschien kan zij me even uit de brand helpen met de kinderen als wij naar het ziekenhuis gaan.
Tot mijn grote schrik ligt Eugène schuin op de wc tegen de 2 muurtjes aan. Ogen dicht, mond scheef, kwijlend en hij maakt rare roggelende geluiden. Shade! Dat wordt dus 112, lichte paniek overvalt me. Hij reageert niet op mijn stem en ook niet op de tikjes die ik hem geef in zijn gezicht. Oh nee, ik hoor en zie dat hij alles laat lopen. Dit gaat mis! Hij zal toch niet? Angst, nog meer angst, paniek, alles tegelijk. Gene! Wat doe je nu? "Ambulance ja, graag met spoed." Nu Natasja bellen. "Natas, kun je komen? Het is hier helemaal mis, dit gaat niet goed." Wat moet ik doen? Gene is nog steeds weg, dorie. "Mamma? Wat is er toch met pappa?" "Ach lieverd, ga jij maar weer naar beneden naar Jutte. Mamma helpt pappa wel. Er komt zo een ambulance, pappa is een beetje ziek. Het komt allemaal goed" (Ja dat hoopt mamma echt lieve schat, want mamma ziet het even niet zitten. Maar dat hoef jij niet te weten. Dit is allemaal veel te serieus voor een jongetje van jouw leeftijd.) Gene is nog niet bij. De paniek wordt groter en ik ren naar beneden om de voordeur vast op een kier te zetten. Als ik weer bij Eugène kom maakt hij geen gek geluid meer. En Sil roept dat de ambulance er is. Ik kijk nog een keer naar mijn grote beer, hij komt langzaam bij. De broeders komen ook binnen. Wat is er gebeurd? En ja hoor, ze is net zo snel als de ambulance: Natasja is er ook al. Sil is blij! Mamma moet heel erg huilen..... Wat gebeurt er toch allemaal? Heb ik het goed? Reageert Eugène weer en praat hij? De broeders geven hem flink wat zuurstof en een infuus om de bloeddruk weer op te pompen. Na ruim een kwartier kan hij langzaamaan zelfstandig de trappen af. Sil bekijkt alles vanaf de bank, gelukkig helpt Natasja hem alles te begrijpen. Gene gaat op de brancard de ambulance in en ik stap in onze auto.
Even ademhalen en 2 tranen laten gaan. Sil hoeft niet te zien dat ik bang ben..... Maar wat gebeurt er toch allemaal? Komt er dan nooit een eind aan al die ellende? In het ziekenhuis gaat het snel; scan van het hoofd, bloedprikken, hartfilmpje. En voor je het weet ben je weer 3 uur verder. En we weten nog niets. Gelukkig is Eugène goed bij, hij rilt nog na van alles. Om 14.00 uur wordt eindelijk de oorlogswond gehecht, 4 hechtingen. Zo min mogelijk, dan heelt het het mooist. Nou ja, dat zullen we dan wel afwachten. Nu gutst het bloed er aan alle kanten nog uit. "Mevrouw kunt u uw man vannacht ieder uur wakker maken? Even ter controle?" "Nou liever niet. Ik heb nog een gezin met 2 kleine kinderen, die me morgen overdag ook nodig hebben. Kan hij niet beter hier blijven?" "Tja er is eigenlijk niets aan de hand. Scan van het hoofd is goed. Het is waarschijnlijk de chemodip, samen met een erg laag hb gehalte. We zullen er iets aan doen. Wat bloed extra ofzo." Even later komt een zuster om meneer Heijnen naar de AOA te brengen, want er is geen plek op 9.
De AOA is te vergelijken met een asielzoekerscentrum. Weinig prettigs aan, een aantal portacabins aan elkaar en erg sober en minimaal ingericht. Prettig om fijn bij te komen, maar niet heus. Gelaten laat Eugène de 2 verhuizingen, van kamer naar zaal en dan toch naar kamer, over zich heen gaan. Niemand had door dat hij een chemodip had..... Geloof dat het in de papieren staat, maar goed. Even wat te eten zoeken voor Eugène, want hij heeft nog niets gehad vandaag. Nog wat nababbelen met Gene, de verpleging de contactgegevens achterlaten en dan even naar huis. Want we moeten vanavond nog wel even met Sil komen, hij moet even zien dat het goed gaat met pap.
Rond 15.20 uur kom ik eindelijk weer thuis. Ik ben doodop. De boel is netter achtergelaten dan ik het had. Bedankt lieve Natas. Even de badkamer schoonmaken, want die zal ik echt met de handschoenen aan moeten doen. Al die chemotroep was er vast nog niet goed uit. Ik trek de badkamerdeur weer open.... Gelukkig geen man op de vloer. Maar wat een troep. De tranen lopen me weer over de wangen. Wat is ons vandaag toch weer overkomen? Dit is niet meer te filmen. Ik hoop dat het hier toch bij blijft. Nog één chemo te gaan, je zou bijna bang worden voor wat er dan weer gaat gebeuren. Maar ja, dan kunnen we daarna wel echt richting herstel gaan werken...... Eén ding is zeker, met mijn man verveel ik me nooit! En zo is er weer een rustige zondag voorbij, waar blijft de tijd?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten