De laatste ronde

6 apr 2009, 20:42 uur
Vanmorgen hebben Jutte en ik pappa voor de laatste chemo naar het Atrium MC gebracht. Sil vond het erg jammer dat hij niet mee mocht, maar ja, als je een grote man bent ga je naar school..... Met de deal dat hij vanmiddag direct uit school naar pappa mocht, kon hij accoord gaan. Zonder huilen heb ik hem achter gelaten bij juffrouw Vera. Apetrots ben ik op het kereltje, hij doet het zo goed. Ondanks dat ik weet, zie en voel dat hij het moeilijk heeft. Mijn binkie!

Je zou denken dat het makkelijker zou zijn als je weet dat het de laatste keer is en dat de tumor weg schijnt te zijn. Maar niets is minder waar. Het was gewoon veel moeilijker en ontzettend dubbel. Eugène was net weer een beetje opgeknapt, eindelijk sinds maanden hebben we de kans gehad om een ijsje te eten. Eindelijk eens even tijd voor ons gezin. Gisteren kon Eugène Jutte liggend de fles geven, tillen en vasthouden. Tot die tijd heeft hij alleen maar naar haar kunnen kijken als ze naast hem in het bed lag. Het weer is echt lente en daardoor kon Gene ook eens weer even naar buiten. We hebben een eindje gereden en kwamen er achter dat Gene al 3 maanden niet meer over de N281 had gereden. Een weg die we normaal dagelijks gebruiken. Heel vreemd. En dan moet je hem vanmorgen wegbrengen.

Vanmorgen heeft Sil nog snel een kaart geschreven voor pappa, die hangt nu ook op het kaartenbord bij Gene op de kamer. Gene was erg ontroerd, hij had ook helemaal geen zin om te gaan. Terwijl het allemaal achter de rug willen hebben. Maar het is zo fijn om weer met elkaar te praten, om weer van die normale dingen van het leven te kunnen te genieten, om weer iets samen te kunnen doen (ondanks dat hij daar een hele dag moet voorbereiden door op het bed te blijven liggen). Je weet dat deze week een goede week is; Gene is monter en ziet er goed uit door het vocht dat met de chemo door het lichaam wordt gejast. Maar je weet ook dat Eugène weer helemaal aftakelt en dat het nog een week of 3 - 4 duurt voor hij weer zo is als hij nu is. En dat doet zo zeer. Ik moet ook zeggen dat ik hem nu echt heel erg mis. Verschrikkelijk veel zelfs! En hij ons ook, ten minste dat zei hij net aan de telefoon. Nog maar 5 nachten en dan mag ik hem weer ophalen. GELUKKIG!

Stom, dat het allemaal zo dubbel moet zijn. Stom, want het moet eigenlijk zo goed met hem gaan, want die tumor schijnt toch echt weg te zijn.........