Een goed begin van een tweede kans

28 apr 2009, 07:49 uur

 

Een aantal weken geleden zocht ik naar een plek om samen met Eugène even bij te komen, om samen te genieten, om samen te praten, om elkaar weer te leren kennen na deze heftige maanden en vooral om te zien hoe het nu daadwerkelijk met die ander is. Toen we er over praatten schoot me te binnen dat we eens bij “Ik vertrek” een stel hadden gezien die in Duitsland een huishotel openden voor kankerpatiënten, of zoiets. Maar ik was wel in de veronderstelling dat het ver in Duitsland was. Snel naar de site van ik vertrek en daar had ik het al snel gevonden: “Rob en Sibyl Heijne besluiten samen een stichting op te richten met als doel een plek te creëren waar ex-kankerpatiënten tot rust kunnen komen. Een plek die zij als gezin destijds erg hebben gemist.” En tot onze grote verbazing is het hier net over de grens! Als dat geen toeval is…… Even de site van newlifestyleresort bekeken en ja hoor, het was precies zoals ik het nog in mijn hoofd had. Maar mijn oog viel ook op de banner: kinderhotelweekend, voor kinderen na(ast) kanker. Zou dat iets voor ons mannetje zijn? Hij verdient het zo om weer een beetje onbezorgd te zijn. Om beloond te worden voor alles wat hij doet, want hij doet het zo goed. Ik heb besloten om ons op te geven voor dit weekend, Gene zou dan al 4 weken uit de kuren moeten zijn. Maar eerst moet je het geluk hebben om hiervoor uitgenodigd te worden.

Ongeveer 2 weken terug kreeg ik een e-mail dat we uitgenodigd werden door Stichtingangelfound. Het weekend wordt door deze stichting mogelijk gemaakt, dus het is geheel zorgeloos en kosteloos. Wat geweldig! Afgelopen zaterdag was dan zover, na een week wikken en wegen hebben we besloten dat we toch maar moesten gaan. Jutte begon weer aan de oren te trekken, maar volgens de huisarts kwam het allemaal goed. En Eugène knapte nog niet echt op, voor ons gevoel. Moe, moe, moe en weinig actie….. Ach, eigenlijk niet veel verschil bij de laatste 2 maanden. Maar goed, hij zou nu toch zo langzamerhand iets moeten verbeteren. Om nog plek over te houden in de auto voor onszelf heb ik democratisch besloten dat de wandelwagens van zowel Jutte als Eugène gewoon thuis bleven. Zou wel fijn zijn als we gewoon de koffers met kleren mee zouden kunnen nemen. Want voor die kleine diva moet nogal wat ingepakt worden: campingbedje met toebehoren, flessenvoeding, fruit- en groentepotjes en heel wat luiers. Vrijdag begon het bij mij een beetje tegen te staan, Gene kan zo weinig, dus alles zal weer (eigenlijk nog steeds) op mij aankomen. En ik weet niet of ik er de energie en kracht voor heb. Het zou ook een ontspannen weekend voor mij moeten zijn……

De reis naar Zweifall was niet zo lang, ongeveer 35 minuten. Een geruststelling voor mij, mocht er iets misgaan met Gene of de kinderen dan zijn we zo thuis of in het ziekenhuis. De aankomst was al warm en hartelijk. En eigenlijk is het vanaf dat moment niet anders geweest. Er was een gemêleerd gezelschap; zowel kinderen als ouders die ziek waren/zijn. En het gekke is dat het vrijwel direct met iedereen klikte. De kinderen gingen al direct met elkaar spelen, ouders met elkaar in gesprek. Mooi. Het thema was indianen. Sil had de week ervoor al Hiawatha gelezen en het boek moest ook mee. Maar hij heeft als één van de enige kinderen zijn eigen plan getrokken. Een beetje op zichzelf, maar toch weer sociaal. En als er geknutseld werd, dan mengde hij zich weer stiekem in de groep. Jutte kreeg toch meer last van haar oren en bezorgde me een paar gebroken nachten. En Eugène liep opeens stukken, nam wat meer de zorg voor Jutte op zich en heeft zich zowaar onder de mensen gewaagd. Rob en Sibyl hebben een heel bijzondere ontmoetingsplek opgezet, ze zijn zelf ook erg warm en open. Iedereen is enorm verwend en heeft genoten, want eten, drinken, snoepjes, koekjes, goede gesprekken, een lach, een traan, alles was er volop. Het mooie was dat je alleen maar rechtop hoefde te zitten…….. Nou ja, ik heb ook nog even een half uur gelegen. En heerlijk genoten van een lekkere hotstone massage, mijn moment. Het was een bijzonder, waardevol, maar vooral inspirerend weekend. Voor zowel mij, Sil als Eugène. Bijzonder en inspirerend om te zien, horen en voelen hoe andere mensen met deze ziekte omgaan en vooral de kinderen. Want het blijven gewoon kleine mensjes die enorm strijden voor hun leven, maar ondertussen zo mooi genieten van hun momenten. Dat zouden we allemaal meer moeten doen. Ik heb veel geleerd……. Weet alleen nog niet hoe ik het in praktijk moet brengen. Het geeft me in ieder geval weer hoop, kracht en moed om de draad hier thuis weer op te pakken en er voor te gaan. Maar het mooiste is dat Eugène zo veranderd is. Vorige week lukte niet veel en nu?! Ik ken hem haast niet weer. Ik zie verandering in zijn ogen, in zijn uitstraling. Hij begint weer te leven! Hij heeft gisteravond zelfs Sil naar bed gebracht! Voor het eerst sinds 4 maanden. Ik heb even een traantje gelaten….. En Sil? Die was gisteravond helemaal in de war, kon niet slapen. Misschien omdat pappa hem naar bed had gebracht? Hij vertelde me dat hij dat wel een beetje raar vond, maar ook wel leuk. Maar nee, Sil wilde graag weer terug naar de indianen. Want daar houdt hij zo van……. Zo zie je maar weer dat iets waar je geen zin in hebt altijd meevalt. En dat wij allemaal genoten hebben, ieder op zijn eigen manier. Maar vooral dat we iets geleerd en ervaren hebben, dat belangrijk is voor ons “nieuwe leven”. Een mooi begin van onze 2e kans.

Eugène en ik gaan zeker nog eens terug, maar dan met z’n 2-en. Om nog meer van en met elkaar te genieten. En vooral elkaar te begrijpen, te horen en heel veel van elkaar te houden. Want ik begin mijn maatje weer terug te krijgen. Ik zie sinds gisteren weer iets terug van die heerlijke vent waar ik mee getrouwd ben. Eindelijk, gelukkig, ben zo blij dat hij weer om de hoek komt kijken. Waar was je toch al die tijd.....

Nu ik vannacht weer niet geslapen heb, omdat mijn kleine prinsesje zo’n pijn en koorts had, heb ik lopen denken. Dit is iets wat mensen nodig hebben. Maar er is zo weinig animo en geld te vinden om deze weekenden te bekostigen. Daar moet iets aan gebeuren. Gistermiddag bij het afscheid heb ik moeten vechten tegen de tranen, het was zo’n fijn weekend, zo herkenbaar, zo mooi, zo waardevol en dat moet je weg………. En dat gevoel moeten veel meer mensen krijgen. Niemand heeft om die ziekte in welke vorm dan ook gevraagd, maar moet er wel tegen vechten. Niemand, niet de patient zelf, niet de ouders, niet de partner van en vooral ook niet de kinderen er naast. Zou je eerst in onze schoenen moeten staan om te beseffen hoe moeilijk en ondraaglijk het soms is? Zou je eerst de mooie serene rust moeten ervaren die er in Zweifall heerst om te begrijpen hoe belangrijk het is voor de “vergeten naasten”? Ik weet nu dat ik me in ga zetten voor die vergeten groep. Ik ga mijn best doen om geld en goederen, misschien zelfs diensten, in te zamelen voor Stichtingangelfound om deze “verwen”-weekenden te kunnen laten bestaan. Had ik al gezegd dat ik genoten heb? Had ik al gezegd dat ik geïnspireerd ben? Had ik al gezegd dat het leven weer kleur heeft gekregen?!