Het afgelopen jaar is zwaar geweest, in heel veel opzichten. Maar we hebben ook heel veel mooie, waardevolle en intieme momenten en ervaringen beleefd. We staan weer anders in onze schoenen. Schoenen die zo nu en dan enorm knellen en zwaar zijn, ook nu nog. Een ander mag ze wel eens lenen, denk ik dan. Maar een ander gun ik ook weer niet alle ellende die we hebben mee moeten maken. Het lijkt er op dat onze achtbaan in een rustig recht stuk terecht is gekomen. Ik hoop en bid dat het dat laatste stuk is, net voor het einde. En dat iedereen gewoon uit mag stappen en zelf mag kiezen welke attractie ze willen, het liefst “a small World” of die rustige theekopjes. Laten ze die achtbaan maar slopen, dan hoeft niemand anders meer in te stappen. Maar dan zal er wel weer een andere avontuurlijke attractie worden gebouwd, waar ik ook niet vrijwillig in wil stappen…….
Nee, we mogen niet klagen. Eugène doet het goed, hij is weer aan het werk (weliswaar vanuit huis, maar dat vind ik niet geheel onprettig) en dat gaat best goed. De voeten en handen beginnen ook meer te herstellen, maar hij heeft wel meer last van zijn spieren in armen en rug. Het weer en de wind werken ook niet echt mee. Zowel Gene als de kinderen zijn ingeënt tegen de Mexicaanse griep en desondanks lopen we allemaal lekker te snotteren door het huis. Als het daar maar bij blijft.
Dat was een jaar geleden wel anders. Het staat nog zo op mijn netvlies gebrand; de bank voor het raam, ik met een ontzettend snotterende en spugende Jutte op de bank en Eugène die met rode ogen naast me komt zitten. “Nee, dat is niet van het kokhalzen. Ik heb een tumor in mijn slokdarm, zo goed als zeker kwaadaardig. We moeten eigenlijk vanmiddag terugkomen, maar ik heb gezegd dat het niet lukt omdat Jutte ziek is. Nu moeten we vrijdag naar Dormans, in zijn lunchpauze. Ik heb enorm gehuild, het drong pas goed en wel door toen ik bij de parkeerautomaat stond en moest betalen. In de auto kon ik niet meer stoppen met huilen, ik wist niet hoe ik het jou moest vertellen.” En ik kon alleen maar denken: “Waarom ben ik nou uitgerekend net nu niet mee gegaan?! Ik ga altijd mee! Mee met de kinderen, mee met Eugène en nooit is het iets ernstig. En nu net uitgerekend nu, net nu, ga ik niet mee. Doos!” Ik geloof niet dat mijn lieve man daar zoveel moeite mee heeft (gehad), toch heb ik daar nog wel moeite mee. Net als een aantal voorvallen. Het is alsof alles wel drie/vier keer per week aan me voorbij trekt, die film. Ik denk dat er bij de omschrijving zoiets als “familiedrama” zou staan. Nou drama, zeg me dat wel. Nu is “Er komt een vrouw bij de dokter” een grote hit. Daar staat zo’n klein zinnetje bij dat me heeeeeel erg irriteert: “een ode aan de liefde”. Nou, meer “een ode aan een overspelige man, die zijn doodzieke vrouw in de kou laat staan”. Maar goed, ik mag en kan niet oordelen. Dat is zijn strijd geweest en ik heb de mijne. Hij schijnt altijd al een overspelige man te zijn geweest en die rol kun je natuurlijk niet afslaan als je afleiding zoekt, omdat het thuis ellende is. Omdat je partner genoeg aan zichzelf heeft en je er helemaal alleen voor staat met al je gevoelens van onmacht en “onbegrip”. Want dat deel is wel herkenbaar….. Je bereidt jezelf al voor op dat grote, moeilijke moment dat je afscheid moet nemen van en met elkaar. Je ziet dat je leven heel anders loopt dan je wilt, je bent de grip op je (veilige) leven kwijt en je ziet je liefde lijden, aftakelen, langzaamaan veranderen in een ander die je niet kent, je ziet dat je geliefde ook al afscheid aan het nemen is. Je ziet je kinderen en vraagt je af waarom zij dit allemaal mee moeten maken. Je vraagt je ondertussen ook al af hoe het zal zijn als je geliefde er niet meer is, wat gaat er dan gebeuren? Er mag nooit iemand anders komen waar de kinderen “pappa” tegen mogen zeggen, dat kan niet. Hoe ga je het verder doen? Hoe moet je de kinderen alleen opvoeden en erger nog hoe houd je de herinnering aan die echte geweldige pappa levend voor hen, want zij zullen hem niet meer kennen, niet meer herinneren over een paar jaar. Heel veel messen steken in je hele lichaam, vooral je hart is gekneusd. Zoals ze in het Engels zeggen: bruised and battered…… En dat is dan alleen nog maar emotioneel, hersenspinsels……. Ja, ik heb het er momenteel erg moeilijk mee. Maar wat gaat er allemaal in mijn kerel om?! Dat is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Gelukkig gaat hij naar een psycholoog om de boel goed te verwerken. En Eugène heeft wat onderzoeken bij de geheugenpoli, hij denkt dat hij nogal vergeetachtig is. Dat is een heel normaal bijverschijnsel van de chemo die hij heeft gehad. Maar goed, laten we eerlijk zijn, ook voor hij chemo heeft gehad vergat hij regelmatig wat. Is dat zo erg? Geloof dat het heel erg mee valt en dat het ook steeds minder wordt. Of is het dan meer? In ieder geval vergeet Eugène steeds minder vaak iets en zijn concentratie wordt ook steeds beter. In sommige gevallen was het best wel handig dat hij vergeetachtig was……. Het gaat er gewoon om dat Eugène zich goed voelt, zeker is van zijn zaak, weer zelfvertrouwen krijgt, minder angst heeft en vooral heel veel van zijn leven en gezin geniet! En als hij daarvoor naar de geheugenpoli moet, dan doen we dat. Alles om het zonnetje goed te laten schijnen! Ik hoop dat we nog heel veel kunnen genieten van het leven dat voor ons ligt. Hoe lang het is weet niemand, dus ik ga er vanuit dat we samen in het bejaardentehuis terecht komen. Optimistisch? Onrealistisch? Ach je moet wel iets voor ogen houden. Ieder jaar dat we samen (met z’n 4-en) door mogen brengen is al een heel groot kado. Maar ik ben schijnbaar erg hebberig.
Volgend jaar de boel op de rit krijgen, qua gezin, qua werk en vooral financieel. Zonder baan en met een heel aantal rekeningen als nasleep van de ziekte is niet leuk. Maar we hebben dit jaar meer doorstaan. Het is zo jammer dat deze ziekte zorgt dat je hele leven er anders uit ziet. Je hebt naast de angsten en emotionele problemen ook nog het probleem dat je niet bij banken hoeft aan te kloppen, dus een ander huis of onze droom van een eigen B&B zullen we helaas moeten laten varen. Misschien als we een sponsor vinden HAHAHAHA. Dan moeten we onze dromen ook maar bijstellen en alles uit het leven halen wat er in zit. Wat de toekomst brengen moge….. Spannend, net een kado dat je uitpakt…… Zou ons verlanglijstje zo meteen leger of voller zijn?
Een jaar geleden kwam hij thuis met behuilde ogen en wist niet hoe het leven er over een jaar uit zou zien. Een jaar geleden heb ik ook de hoopvolle wens geuit dat we nu zouden kunnen zeggen dat het een moeilijk jaar was geweest, maar dat Eugène alles achter zich zou hebben gelaten en we nog met z’n vieren zouden zijn. En zie daar… Op naar een nieuw jaar, met angst en beven, vol hoop, liefde en mooie dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten