Als iets liefs je verlaat
Blijft altijd de liefde

......en die blijft dagelijks groeien! Onmetelijk is onze liefde voor Eugène, onmetelijk de pijn en het gemis.

Twee jaar geleden alweer dat mijn liefste ons heeft moeten loslaten. En wij hem. Nog altijd is hij dichtbij ons en in ons hart.

Vandaag gaan we vieren dat we mochten leven met onze held, dat we deel waren van zijn leven, alles wat we mochten beleven met hem en wat we van hem hebben geleerd. Vandaag bedank ik hem extra dat hij voortleeft in onze kinderen, die we samen mochten krijgen. Het is leeg zo zonder jou, mijn liefste.....

Een nieuw jaar zonder

Het ging zo goed de laatste weken, weinig ruzies, weinig moeite, veel plezier en gezelligheid met de kinderen. Maar het lukt me even niet meer. Ik word even weer naar beneden gezogen, kan niets. Geen kracht om na te denken, om het huishouden te doen, om eten te kopen, om voor mezelf te zorgen. Maar voor de kinderen doe ik het, moet ik het wel. En toch doe ik mijn best het gezellig te houden met die twee lekkere spoken. Om het leuk te hebben met elkaar. Sil vindt me weer liever en we frosselen regelmatig. Jutte zit ook in een boze fase…. Alleen ben ik bang dat ze me kopieert, dat doet ze namelijk dagelijks bij Sil. Ik vind alles zo vermoeiend dat ik niets meer doe, zodat ik energie heb om het leuk te hebben met de kinderen. Om van en met ze te genieten. Het lukt me niet eens om de sneeuw leuk te vinden en met de kinderen lekker buiten te spelen in de sneeuw. Ik vind alles stom, lijk Oscar wel van Sesamstraat…….. 

Het voelt ook zo leeg in mijn leven. Ik mis mijn grote knuffelbeer, ik mis zijn warmte om me heen. Ik mis zijn lieve woorden in mijn oor, zijn warme arm om me heen, zijn warme billen op mijn koude voeten, zijn nuchterheid, zijn vertrouwen in mij. Ik mis mijn klankbord, mijn co-piloot in de auto, mijn steward, mijn alles. Ik haat het alles alleen te moeten doen. Ik mis het dat ik me aan die stomme mannendingen mag irriteren. Ik mis Eugène, ik mis mijn grote liefde, ik mis de lieve pappa van mijn kinderen, ik mis het allemaal!!! En toch voel ik regelmatig de aanwezigheid van Eugène.

Ik mis mijn kracht, mijn even positieve drive………

De laatste tijd erger ik me ook aan alles en iedereen. Da’s helemaal niet goed, ik weet het. Maar het gaat even niet anders. Overdag moet ik alles maar doen, voor de kinderen zorgen, lief zijn, huishouden doen, koken, alles voor anderen en net doen of het normaal is. Maar ik kan het even niet meer, terwijl ik deze fase ook niet wil. Toegeven is makkelijk, vooral nu ik weer slecht slaap. Op tijd naar bed gaan heeft geen zin, ik lig iedere nacht wakker te kijken tot een uur of 2 half 3. En dan om half 7 er weer uit om, net als gisteren en eergisteren en die dag daarvoor en daarvoor, weer voor de kinderen te zorgen. Zorgen dat het leven normaal doorgaat. Terwijl het helemaal niet normaal is hier!!

Mensen hebben altijd hun woordje wel klaar. Terwijl de meesten (gelukkig) niet eens weten hoe het is om verder te moeten zonder je grote liefde. Mijn hele toekomst ligt in puin, mijn geliefde ben ik kwijt en liefde naar me toe voel ik niet meer, mijn gezin is niet meer compleet en dat kan allemaal niet meer herstellen. Ook niet met een dikke pleister…. En het gekke is dat ik eigenlijk iedere dag nog meer van Eugène houdt, dat is wel hetzelfde gebleven. Maar men beseft niet dat het leven voor mij regelmatig niet meer hoeft. Het feit dat ik kinderen heb van Eugène vind ik heerlijk, hij leeft in ze voort en zij zijn mijn doel, ze geven mij de kracht om door te gaan. Maar tegelijkertijd slokken ze meer energie van me op dan ik heb en verwens ik ze regelmatig. Het is iedere dag weer een strijd om op te staan, om vrolijk te zijn (want mijn kinderen hebben hier ook niet om gevraagd, zo zonder pappa, en hebben het ook moeilijk vooral Sil), iedere dag weer een strijd om te overleven. Terwijl ik er ook best zo nu en dan van geniet en weer geluksmomenten voel. Wat zit ik toch vreemd in elkaar.

Maar iedere dag weer alles alleen moeten doen is veel. Er is nooit iemand die spontaan iets voor je doet, iemand die je opwacht in huis, iemand die de kinderen eens verzorgt, iemand die de kinderen geluk brengt en net zoveel van ze houdt als jij. Mensen willen me dingen opdragen en zeggen wat ik moet doen en wanneer. En dan moet het vooral gezellig zijn. Ik houd niet van opgedragen en gespeelde gezelligheid en genegenheid. Er wordt gemeten in hoeveel verdriet en gemis er is. En dat is niet te meten. Er wordt vergeten dat onze kinderen heel veel verdriet en pijn hebben, maar er ontzettend stoer mee omgaan. En ook dat verdriet moet ik meedragen, dus ik heb helemaal geen plek om ander verdriet er bij te moeten dragen. En dat wil ik ook niet meer.

Als er iets gebeurt of de kinderen doen weer eens iets, is vaak de opmerking van een omstaander: “waarom zou het jou beter vergaan dan mij?”. Nou, daar ben ik ondertussen zo vreselijk klaar mee!!! Het klinkt alsof ik het niet beter of makkelijker zou mogen hebben dan die ander. Nou, om velen van die mensen even wakker te maken: ik heb het ECHT niet beter dan jou!! En waarom zou ik het niet beter/makkelijker mogen hebben dan jij? Is het dan zo belangrijk dat een ander het niet mooier of beter heeft? Ooooh wat haat ik het als mensen die zin uitspreken. De eerstvolgende krijgt waarschijnlijk een heel relaas over zicht uitgestort waar diegene ook niet op zit te wachten. (Ben jij ook alleen? Heb je ook je kerel verzorgd en dood zien gaan? Heb je ook het gevoel dat je alleen op de wereld loopt met je ziel onder de arm en niemand dat ziet? Dat dierbaren je gewoon links laten liggen, maanden niets van zich laten horen en alles weg lachen? Dat jouw dierbaren het moeilijker hebben dan jouw kinderen en jijzelf? Dat er niemand is die zich zorgen maakt hoe je de maand door moet komen zonder werk, met kinderen en een uitkering? Heb je ook het gevoel dat jouw kinderen heel veel verdriet hebben dat ze niet kunnen uiten, dat ze al maanden moeten wachten tot er iemand eens tijd heeft om ze te helpen om in ieder geval te doen dat er iemand is die een oor voor ze heeft? Heb je ook het gevoel dat bijna niemand jou snapt, dat ze niet weten hoe het is om jonge weduwe te zijn? Wordt jou ook gevraagd of je al een andere vent hebt, omdat jouw kerel al een jaar dood is? Wordt jou ook verteld door die gescheiden man dat hij denkt dat het beter was dat zijn ex dood was, omdat dat veel makkelijker was? Wordt jij ook moe van het moeten snappen van al die mensen die jou niet snappen????) Bij voorbaat sorry!  Maar ik kan niet meer tegen die doelloze uitspraken, dingen die gewoon gezegd worden, zonder dat je er bij nadenkt wat je eigenlijk zegt. Gewoon om iemand gerust te stellen. Zeg dan gewoon dat je de situatie herkent en ook graag had dat het anders was of wat ik er aan kan doen. Dit is zo vreselijk frustrerend. Mensen die zeggen dat “we” contact houden, laten nooit meer iets van zich horen. Mensen die net doen of ze ons snappen, maar gelukkig niet want hun gezin is nog compleet. Gescheiden mensen die denken dat dit hetzelfde is: nee! Bij jullie was er een keuze van in ieder geval 1 iemand, bij jullie is die andere er ook nog, en in de meeste gevallen gaan de kinderen ook regelmatig naar die ander toe. Hoe moeilijk het ook is, je kunt de verzorging, het opgroeien, de regels, het schoolgebeuren, alles, met elkaar overleggen, met elkaar delen of zelfs samen doen. Dat gaat hier niet meer. Bij jullie is het ook een soort rouw, maar er is geen groot gat. Ik moet zorgen dat onze kinderen er goed door geloodst worden, dat ze houvast hebben, dat ze herinneringen houden aan hun geweldige vader, dat ze weten wie ze zijn en hun verdriet meedragen……..

Het eerste jaar zonder mijn alles was niet makkelijk, maar dat hebben we best goed overleefd. Al zeg ik het zelf. Ik weet nu al dat ik de laatste 2 maanden veel meer moeite heb gehad met alles dan het hele jaar ervoor. Dus dat tweede jaar zal wel zwaarder worden. Vorig jaar wist ik dat het beter was voor Eugène en dat het niet meer kon. Nu ben ik vooral boos dat mijn kinderen geen pappa hebben, dat we niet meer compleet zijn, dat ik overal alleen ben. Maar gelukkig heb ik Sil, die me steeds vertelt dat het voor pappa beter is, want een zieke pappa altijd om ons heen is ook niet leuk. Vooral niet voor pappa zelf……..

Maar toch: wat houd ik toch van mijn kinderen en van mijn complexe leven!!

De winter duurt nog even, misschien maar twee weken, misschien maar twee maanden. En dan is het voorjaar! Maar ik doe mijn best de zon enorm te laten stralen binnen twee dagen. Dit voorjaar zet ik de deuren en de ramen van ons leven open en laat er een heerlijke frisse wind door waaien. In de hoop dat het leven ons veel geluksmomenten schenkt voor ons alle 3 en dat we veel mooie verrassingen hebben. Het leven blijft mooi en de moeite waard. Laat het maar komen, we kunnen het aan!!!

Ik heb al twee mooie bloemen die langzaamaan groter worden en mooi bloeien, maar ik moet wel zorgen dat de grote lelie zelf niet gaat verwelken en het water dat ze alle drie krijgen lekker fris blijft…….

Maandag 16 januari 2012

Lieffie, er is zoveel dat ik je nog moet laten zien, dat ik je wil zeggen, dat de kinderen met je willen delen, dat we nog met je willen doen. Maar het kan niet meer. Zo afschuwelijk die lege plek. En toch heb ik het idee dat je altijd dicht bij ons bent. Denk je aan ons morgen? Of verras je me? Ik heb al een boeket gekocht in de kleuren van het trouwboeket. En natuurlijk heb jij nieuwe rozen gekregen van ons. Oh ja, we hebben ook taart en cake gemaakt. Omdat jij ook zo graag snoept. De pijn van het gemis is soms ondraaglijk en steeds sterker, maar ik zal en moet doorgaan. Alleen...... telkens weer alleen...... Wat wou ik graag dat ik de tijd terug kon draaien en die ene cel uit je lichaam halen voor het schade aan kon richten. Als dat toch eens kon. Ik zou het zo doen, echt waar!! Dan zou jij ook nog heerlijk van jouw lieve kindjes kunnen genieten. Dan dacht Jutte niet dat jij een foto bent............

15 januari 2012

Tomorrow it's been 8 years that we had one of the most happiest days of our lives. It was stormy weather, the following (almost) 7 years were stormy too. 3 Years ago we thought we had to say goodbye soon, 2 years ago we were planning a big party for our 12 1/2 anniversary and last year I had to celebrate that memorial day alone...... The both of us really had the best and happiest days of our lives together. That's why Dido – “Thank you” was one of our songs. Now I am lost without you. We are not complete anymore and neither do we feel complete. But thank you so much for everything we had together. You'll stay in our heart and soul, for ever.