Mijn laatste brief aan jou, nu je nog bij ons bent

Mijn laatste woorden aan Eugène, in het crematorium schrijven:

Lieve Eus,

En daar zit ik dan, helemaal alleen op het bed. En jij ligt helemaal beneden, op het ziekenhuis bed, althans je lichaam, want jij hebt al je rust gevonden. Wat zal ik je zeggen, alles is al gezegd de afgelopen maanden. Mijn grote liefde die bezig was met een doodstrijd. Wat zeg je tegen je alles die zo graag wil leven, maar geen kans maakt deze die verrekte rotkanker. Dat monster dat het leven uit mijn lieve man vreet en zuigt. Het was verschrikkelijk om aan te zien, maar ik doe mijn best om me vast te houden aan de mooie momenten die we hebben mee gemaakt en aan onze kinderen. Ik wil me warmen aan die liefde en warmte die we samen gekend hebben.

Als ik terugdenk aan onze prille liefde, eerst via de telefoon en later bijna stiekem op het werk. Weinig mensen die geloofden dat we echt een relatie hadden. Dat jonge vlotgebekte meisje uit Zwolle met die oudere rustige man uit Heerlen. Soms gewoonweg hilarisch het ongeloof van de collegae! Onze eerste ontmoeting op het station in Hoogeveen op vrijdag 2 november 2001 om half 1, een uur te laat, maar dat was een bekend euvel bij de NS. Ik zag je uitstappen, terwijl ik nog nooit een foto van je had gezien alleen je stem had gehoord, ik zag een bijna Amerikaan. Dacht direct dat moet het zijn en toen waar begin ik aan? Maar onze gesprekken waren me zo dierbaar geworden en we hadden het zo leuk aan de telefoon, dat er wel iets moest zijn tussen ons. Dus besloten we het maar te proberen. Een middag door Dierenpark Emmen geslenterd. En jij geloofde me niet eens dat de coconen van de vlinders echt waren. Nee, lieverd, ik heb je echt niet direct voor de gek gehouden die eerste dag. Dat kwam pas later….. We zijn vrij snel gaan samenwonen, nou ja ik trok gewoon bij jou in op de verzorgingsflat in Maastricht. Want dat reizen was maar niks, wat een afstand!

Heerlijke tijden hebben we daar gehad; op donderdagavond met z’n 2-tjes de stad in, vaak gewoon rondslenteren, genieten van de stad en de inwoners. Hand in hand over de loopbrug en vooral in deze tijd, genieten van de koude wind die in je gezicht sloeg en al in de Sinterklaasstemming komen. Chocomel drinken in de stad, uit eten bij de leukste en kleinste restaurants, meestal spontaan omdat we beiden geen zin hadden in koken, heerlijk  genieten van het Bourgondische leven. Ik had van begin af aan gedreigd dat ik zou vertrekken als je me binnen een jaar  samenwonen niet zou vragen, omdat ik eigenlijk helemaal tegen dat hokken was….. Gelukkig vroeg je me net voor het einde van het ultimatum, maar misschien was ik het wel gewoon vergeten. Patricia en Adam Curry trouwden in hun reallife soap en toen vroeg je me heel droog, terwijl je naast me op de bank zat, “goh, zullen we dat ook maar doen?”. En natuurlijk zei ik JA, maar ik miste wel de romantische achtergrondmuziek, de klokken, het vuurwerk, de grote diamantenring en het koor……. En natuurlijk was je niet op de knieën gegaan. Maar ach, het was wel goed gekomen. Ik hoefde gelukkig niet mijn spullen te pakken en een verhuizing terug naar het noorden te regelen.

Ons gezin werd compleet met de geboorten van onze geweldige kinderen. Heerlijke, lieve kinderen die op ons beiden lijken. Dat is niet altijd makkelijk, want ik heb natuurlijk wel veel goede kanten, maar jij….. jij nog meer. En die zie ik zo vaak in ze terug. Dat is wel ontzettend mooi, want zo blijf je eigenlijk altijd bij ons. Wat heb je genoten van die kleine spoken. Het is jammer dat je dat op het laatste niet meer kon. Dat deed ons ook zo veel pijn. Maar lieverd wat ben jij een speciale man geweest. Je hebt mij kracht gegeven, geleerd hoe ik moet koken en dat doe ik nog steeds met tegenzin. Alhoewel het wel stimuleerde dat je me altijd hebt gezegd dat ik heerlijk eten maak. Misschien ga ik het zelf ook ooit geloven. Je had meer vertrouwen in me dan ik zelf. Jij vertelde me altijd dat ik alles kan en dat bleek later ook zo te zijn. Je hebt me zoveel gegeven. Het was een eer dat ik een deel van jouw leven met je mocht delen. De 9 jaren dat we samen waren hebben zijn ups en zijn downs gekend. Heel veel meer ups. Ik koester iedere dag die we samen hebben doorgebracht. En ik heb je met alle liefde bijgestaan en verzorgd de afgelopen 2 jaar. Ik zou het niet anders gewild hebben.

Nog één dag ben je bij ons thuis. Morgen definitief afscheid. Dat zal wel heel zwaar vallen, want het is zo fijn met jou in huis. De kinderen verzorgen je iedere dag en hebben de kist al helemaal mooi beschilderd. Ik denk dat je ontzettend trots bent! Ik in ieder geval wel. Wat zullen we je missen!! Maar nog even mogen we van je genieten. Ik mis je nu al, je lieve omhelzingen, je zachte lippen op mijn voorhoofd, je lieve woorden. En dat zal alleen maar gekker worden. Maar ik ben zo blij dat jij je rust hebt gevonden! Ik zal mijn best doen de kinderen goed op te voeden en jou levend te houden voor hen. We gaan gewoon weer bikkelen met de wetenschap dat jij over onze schouder mee kijkt. Volgens Sil is het elke dag feest in de hemel, dat verdien je ook. Onze dapper lieve held. We houden van je, lieve, lieve, lieve pappa, lieve zeldzame man van me. Tot ooit lieve schat..........