23 jan 2009, 10:41 uur
Tja bijna 2 weken later………. Drukte, hectiek, rust, behandelingen, afspraken, tranen en wat al nog niet meer. De achtbaan blijft maar door sjezen en is niet te stoppen. Ik heb nog niet eens de tijd gehad om mijn dagboek bij te werken, laat staan om een update te versturen.
De eerste chemo is achter de rug en we volgende week donderdag moeten we Eugène laten checken door de oncoloog om te zien of de 2e chemokuur daadwerkelijk kan starten op maandag 2 februari. Weer 5 dagen opgenomen worden in het ziekenhuis. Geeft iedereen wat meer rust en adem, want laten we wel wezen, als er iets gebeurt ligt hij daar het beste…….. Maar we gaan niet direct uit van het rampscenario. Een andere bijkomstigheid is dat ik dan weer hulp in huis krijg, zodat ik naar Eugène kan gaan wanneer ik wil en natuurlijk voor de morele steun. Kan ik dat weer eens uitbuiten en het hele huishouden overdragen gedurende die week. Eens kijken of ik ook die goede sturende kwaliteiten heb, zoals mijn vader.
Sinds gisteren moet Eugène ook 2 keer per dag bestralen, gedurende 3 werkweken. Dus 30 bestralingen in 3 weken tijd. Heftig! Maar de radiotherapeut-oncoloog gaf ons een klein lichtpuntje; als deze agressieve behandelingen erg goed aanslaan, dan bestaat de mogelijkheid dat de tumor enorm slinkt en misschien zelfs verdwijnt. Een operatie zou dan niet meer nodig zijn. Raar, want die operatie scheen tot nu toe de enige overlevingskans te zijn. Niet dat ik liever heb dat mijn kerel zo’n vreselijk zware operatie nog moet ondergaan, begrijp me niet verkeerd, maar alles is nu weer anders. Ga me ook niet meer vastklampen aan iets. We moeten maar bij de dag leven en per dag bekijken wat de mogelijkheden zijn. We moeten maar weer afwachten……….. en hopen en bidden. Eind april weten we misschien meer, of de boel wel of niet is aangeslagen……. Lijkt allemaal nog zo lang te duren, maar als de laatste chemo voorbij is, is het alweer eind maart.
Eugène zelf is niet echt ziek van de chemo geworden, maar wel heeeeel erg moe. Hij doet weinig, praat weinig en komt bijna niet in beweging. Maakt ondertussen constant ruzie met Sil, die hem ook even niet accepteert als opvoeder…… Kortom het is gezellig in huize Heijnen. Moeders heeft veel taken toebedeeld gekregen door de mannen: moeder, vader, kok, thuiszorg, huishoudelijke hulp, chauffeur, steun en toeverlaat, sloof, slaaf, verzorger van Jutte, redder van bijna-stikkende Jutte, pispaal en kostwinner (nou dan valt er niet veel te eten met z’n 4-en met zo’n hongerloontje en dan ook nog maar 24 uur…..). Dat is me echt iets teveel. Ik heb me dan ook genoodzaakt gezien om me afgelopen maandagavond ziek te melden bij mijn manager. Met pijn in mijn hart, maar ik moet toch ook echt even aan mezelf denken. Als ik zo door ga als nu, lig ik ook heel snel plat met opnieuw een burn-out en dan zijn we echt veel verder van huis. Dan is er niemand die ons gezin(sleven) kan bestieren.
En nu? Nu gaan we vechten en genieten van alles wat we samen hebben. Gisteren heb ik een opklapbare rolstoel gehaald, zodat we ook eens even de deur uit kunnen. Gene is zo moe dat hij amper aan de deur uitkomt. Buiten de ziekenhuisafspraken is hij nog niet weer buiten geweest. En ik wil graag dat hij weer bij het leven betrokken raakt en geniet van een kopje koffie buiten de deur, zover dat kan. Als hij zo als nu op de bank blijft liggen, zwakt hij alleen maar verder af en raakt hij misschien zelfs gedeprimeerd. En daar hebben we niets aan! Hij moet sterk zijn en blijven om de strijd aan te kunnen. En hij moet genieten van onze geweldig leuke en lieve kinderen…………. En misschien ook een heel klein beetje van mij?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten