Gelukkig 2009.... een zwaar jaar.....

1 jan 2009, 21:58 uur

1 Januari, normaal best bijzonder. Nu doet het me niets. De afgelopen maanden heb ik meerdere "oud&nieuw"-s meegemaakt; Jutte krijgt de fles meestal rond 23.15 - 23.30 uur en voor je het weet is het na 12-en dat je in je bed ligt. En dan zijn we normaal de laatste met het licht nog aan. Dus gisteravond was het vreemd dat er meer "verlichte" huizen waren. "Het gevoel" van oudejaarsavond hadden we totaal niet, iedere dag weer komt er om middernacht een nieuwe dag....

Vorige week dinsdag had Eugène de hals echo met punctie, 4 stuks maar liefst. En dat viel nogal tegen. We gingen fluitend naar het ziekenhuis en kwamen er ruim een uur later ietwat gehavend uit. Het was al 11 uur en dat gooide mijn plannen aardig in de war (dat waren we trouwens al aardig gewend de laatste weken, plannen maken voor mij is er voorlopig niet meer bij.....). Eugène voelde zich best duizelig en de laatste punctie had hem behoorlijk pijn gedaan, hij voelde als het ware het weefsel uit zijn lichaam getrokken worden. Maar goed, het moest gebeuren. Ik was er nog steeds van overtuigd dat het gewoon een verkoudheidje was en dat moest natuurlijk ook bewezen worden.

's Woensdag hebben we onze commandokleding aangetrokken, nadat we de kinderen naar het kdv hadden gebracht, om de kerstinkopen te doen. En die "oorlog" in de supermarkt viel ons reuze mee. We waren snel klaar en hebben nog een beetje van de tijd samen genoten. Eerste Kerstdag lekker rustig aan gedaan en 's middags naar Gene's familie eten. Gourmetten..... Het was (wonder boven wonder) echt gezellig! Tweede Kerstdag zijn mijn ouders gekomen en hebben we een soort feestmaal in elkaar geflanst. Echt een feestgevoel hebben we eerlijk gezegd niet gehad.... Maar wel genoten met elkaar. Pa en ma zijn zondag weer terug gegaan, maar eerst zijn ze met Sil en mij met de stoomtrein geweest. Wat een feest, wat een feest! Sil heeft genoten! Gene had last van zijn rug en Jutte snotverkouden en spugen, dus die zijn thuis gebleven.

Maandags zouden we foto's maken, maar dat is niet doorgegaan. We waren gewoonweg de kneuzenfamilie, de familie Snot; ogen en neuzen dicht, hoesten en proesten en Gene had nog erge last van zijn rug. Dus dat houden we nog tegoed. We moeten er ook echt leuk op staan, zonder dat we stand-ins hoeven te regelen.....

Dinsdag kregen we weer uitslag, altijd spannend. Ik was overtuigd van mijn gelijk. Maar hoe dichter we bij 2 uur kwamen, hoe meer een stemmetje in me zei dat ik ook rekening moest houden met een ander scenario.... Spanning, om gek van te worden.

Dormans en Ilse kwamen aangelopen, en hun gezichten verklappen nooit iets..... Jakkes! Weten we nog niets. Gelukkig mogen we direct met ze mee. En ja! Ik had gelijk!! YES! Gene heeft geen kanker in de klieren in zijn hals! Dit betekent dat we de endo/echo mogen! Dit is het nieuws waar we nu 2 weken op wachten...... Wat? Nu door naar de MDL specialist die ons meer uitlegt over het onderzoek van morgen? Morgen?! Dan al? Jeetje, dat is wel heel snel! Ik kijk naar Gene, hij kijkt zo verward! Ik geloof dat het bij hem nog niet helemaal doordringt. Het gaat hem allemaal even iets te snel..... Zo'n gesprek met de MDL is ook geen pretje, maar goed je moet weten wat er gaat gebeuren. En vooral wat er weer mis kan gaan.... Dat willen we eigenlijk niet weten. Want als de kans op een gaatje in je slokdarm erg groot is waardoor we weer onderaf moeten beginne, dan wordt de echo toch niet uitgevoerd?! We vertrouwen gewoon op jullie! Dus we gaan ervoor. We moeten zoveel mogelijk informatie hebben voor een eventuele operatie. En zonder de echo zullen ze vast niet opereren. Niet zeuren, doorgaan......

Gene is er de hele avond mee bezig. Of liever gezegd afwezig. Hij mag ook niets meer eten, alleen maar doorzichtige vloeistoffen tot zich nemen van het moment dat we de MDL specialist hebben gesproken. Niet makkelijk, maar we willen het beste. Arme vent, want kan ik voor hem doen. De hele nacht heeft hij liggen woelen.... hoe ik dat weet?...... Laat maar..... Jutte houdt de boel ook goed bezig, ze spuugt er weer vrolijk op los. Alsof ze telkens weer stikt. Mijn energie begint zo langzamerhand ook op te raken (wisten mijn ouders vroeger maar hoe dat moest, die dachten geloof ik dat de accu zich constant opnieuw oplaadt).

Ja dit Duracell konijntje wordt ook eens moe. En ik moet bekennen, de laatste dagen van 2008 waren niet mijn beste en energievolste dagen. Veel zorgen en veel angstige en paniekmomenten gehad. Hebben we niets aan, maar het moet er wel uit.

Gistermorgen eerst de kinderen in het donker naar het kdv gebracht. Sil was zo lief en meewerkend, eng gewoon. En toen naar het ziekenhuis. Wat heerlijk dat deze bij wijze van spreken in onze achtertuin staat. Om 08.00 uur gemeld bij de dagopnamen. We werden opgehaald door een vrijwilligster en naar de afdeling gebracht, weer wachten, opgehaald en Gene mocht zich omkleden. Had hem nog nooit in een jurkje gezien, maar ik moet zeggen het stond hem goed. Mocht geen foto maken..... Gene was erg bezorgd en angstig. Gelukkig heeft hij maar 1 nacht gehad om zich gek te maken voor dit onderzoek. Hij ziet er zo tegenop. Gelukkig krijgt hij een roesje, maar wat moet je je daar bij voorstellen. Het onbekende..... tja, dat maakt altijd angstig. Ook bij de geliefde.....

Maar goed, voor Gene het wist zat hij al in de lift en mocht hij naar Röntgen. Ik was om 09.02 uur al weer thuis! Mocht even meelopen tot de deur van de onderzoekkamer... En dat was moeilijk, mijn man achterlaten met die radeloze blik in zijn ogen. Als een angstig konijntje. Afschuwelijk, voel me zo machteloos.... Bij de betaalautomaat kwamen mijn tranen, groothouden en doorlopen. In de auto stomme huilmuziek, wordt er dan niets fatsoenlijks meer gedraaid? Waar zal ik eens heen gaan? Niemand in de buurt.... Natasjais aan het werk.... Nou ja, dan maar naar huis. Hey, mijn auto moet ik even schoonkrabben ook van binnen..... Waarom zie ik toch zo weinig? Oh ik huil gewoon..... Snel naar binnen voor de buren me zo zien. Wachten, wachten, wachten, hopen dat ze niet te snel bellen, want het duurt zo'n 2 uur voor hij bij is. Niks poetsen, gewoon niets doen, want het lukt niet. Ik doe opeens 4 dingen te gelijk en niets is af. En de Adèle zingt maar "to make you feel my love". Nou ik hoop maar dat hij het voelt. Laat die zuster maar bellen. Opeens gaat de telefoon; mijn schoonmoeder, daar zit ik dus echt niet op te wachten! Weer telefoon: KPN, ROT OP en dat heb ik hem ook even duidelijk gemaakt..... Eindelijk om 11.55 uur gaat mijn mobiel: zuster Anita van de dagverpleging: uw man is goed wakker en u mag komen. Gelukkig! Geen gekkigheid dus! Traan....

Om 12.06 uur staat mevrouw Heijnen aan het bed van haar geliefde. Dat is snel volgens Gene. Nou het kon veel sneller.... Maar uit het oogpunt van veiligheid toch even wat vocht verwijdert voor vertrek. Nu nog wachten op de MDL specialist met de uitslag (alsof we daar iets mee kunnen, dinsdag besluiten ze in het overleg wat er gaat gebeuren en dat horen we woensdag wel). Een kwartier te vroeg komt dokter van der Schaar vertellen dat hij geschrokken is van de grootte van de tumor, zo'n 6 centimeter. En volgens hem kon het wel eens een maagkanker zijn die doorgegroeid is naar de slokdarm (Maagkanker? dat is toch gunstiger dan slokdarmkanker? Woensdag maar even navragen), hart longen en aorta zijn vrij, maar hij is niet zeker of het middenreef vrij is, maar volgens hem is de tumor, de aangetaste klieren en eventueel het middenrif wel operabel. Maar de beslissing wordt dinsdag pas gemaakt. Wisten we al. We weten dat we moeten wachten. Geeft niks! Nu moet ik zorgen dat ik mijn vent weer mee mag hebben naar huis.

Gene doet stoer, maar ik heb hem toch in een rolstoel naar buiten moeten duwen (zeg maar zwoegen, zo licht is hij niet of de rolstoel deugde niet zo.....). Thuisgekomen heb ik hem naar de logeerkamer beneden geleidt. Hij heeft daar tot 18.00 uur gelegen. Veel geslapen, veel pijn (alsof ik flink in elkaar bent geschopt) en goed duizelig. Gelukkig is Sil met Natasja mee en Jutte is vrij rustig. Ik trek het zo ook even niet meer allemaal. Ja, de zorg voor iedereen komt op mij af. En de zorg voor mezelf schiet er de afgelopen weken volledig bij in.... Niet zeuren, doorgaan. Anderen mogen (en willen ook niet) weten dat Elles het best moeilijk heeft. Het draait ten slotte allemaal om Eugène. Gisteravond hebben we dus niet echt wat gevierd. Gewoon zorgen dat Gene niet uitdroogt, in de gaten houden dat hij niet meer pijn of koorts krijgt. Want dan moet ik met spoed met hem naar de SH, dan heeft hij een gaatje in zijn slokdarm....

Vanmorgen ging het al iets beter. Eugène vangt nog geen hazen; nog last van zijn strotteklep, last van zijn buik en onderrug. Maar hij heeft weer wat yoghurt en maaltijdsoep gehad, zonder al te veel moeite. Dit onderzoek was dus ook geen pretje, maar moest gebeuren. Alles, alles om maar weer beter te worden. Om die ongenode gast, die kanker heet, het lichaam uit te schoppen! Na gisteren dacht ik vanmorgen GELUKKIG..... 2009......