Zoals jullie weten liep mijn contract eind juni af. Begin juni ben ik gebeld door de zus van mijn vriendin of ik interesse had om een zwangerschapsverlof op te vullen. Ik heb niet direct op gereageerd en bedacht me na een paar dagen dat ik waarschijnlijk wel eens blij zou kunnen worden als ik 2 dagen per week zonder manvormig aanhangsel zou rond kunnen lopen. Dus op donderdagochtend rond negenen een e-mail gestuurd, om twaalf uur moest ik op gesprek komen en nog voor half één liep ik al buiten om Eugène te vertellen dat ik ’s maandag al kon beginnen. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Nu werk ik tijdelijk (tot half september als oproepkracht, 16 uur per week) bij de Maastro kliniek te Maastricht (bestralingskliniek waar Eugène ook behandeld is) als ondersteuner van de ondersteuning (HAHAHAHA ik help dus op de mutatieplanning). Ik moet er voor zorgen dat de aanvragen afwezigheid van de artsen worden goedgekeurd en worden verwerkt in hun nieuwe systeem, Soarian. Dat is niet zo heel veel werk (ik ben rond 10.00 uur daar al klaar mee), dus ondertussen heb ik alle artsenagenda’s “ontdubbeld” van afspraken en pas ik tijdslotjes aan op bestralingstoestellen voor de verschillende werkeenheden. Ik geloof dat ik volgende week brieven mag versturen naar patiënten ivm wisseling van de wacht tijdens de mammapoli in Sittard. Niet echt mijn droombaan, maar ik ben even van de straat. Ben wel druk aan het rondkijken naar ander werk. Het liefst in Heerlen, want nu ga ik met de trein. Dan mis je die tweede auto wel.
Gene heeft er bijna een dagtaak aan…… De hele familie vertrekt op dinsdag en donderdag even voor half acht, eerst brengen ze mij naar de trein (Maastricht Randwyck is 3 minuten lopen vanaf Maastro), dan gaat Jutte naar het kinderdagverblijf en ging Sil dan naar school. ’s Avonds weer andersom, tot afgelopen week….. want nu heeft het kleine kereltje vakantie. Hij was er echt aan toe. Onze echte vakantie laat nog even op zich wachten, 24 augustus mogen we afreizen naar Zeeland. Heb er nu al enorm veel zin in en vraag me af of een week niet te kort is…….. Jutte is al een echte dame geworden, of meer diva. Ze weet precies wat ze wel en niet wil en laat ons dat goed merken. Ook is ze erg gefrustreerd, want ze wil het liefst overal naar toe lopen. Maar dat kan ze nog niet (helemaal). Mevrouw trekt zich aan alles en iedereen op en is apetrots dat ze kan staan. Zo nu en dan loopt ze een stukje aan de hand of langs de tafel en bank. Maar de bocht omgaan lukt niet en loslaten…… dat geeft ook veel problemen en huilbuien (van frustratie). Ach, voor ze 100 is en een jongetje is ze vast weer overheen.
Eugène is begonnen met de revalidatie therapie Herstel en Balans, iedere maandag- en donderdagmiddag (tot half oktober) is hij onder de pannen. Daarnaast heeft hij ongeveer 1 x 3 weken een themabijeenkomst, voor de psychische kant van het verhaal. Ik denk dat het hem wel goed zal doen. Zo heeeeel langzamerhand dringt het voorzichtig aan bij hem door wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. Hij ergert zich enorm aan alles wat hij niet kan (en aan de ongevoelige handen en voeten en het overgevoelige gehoor met veel ruis), maar hij moet van mij (en de maatschappelijk werkster) eens kijken wat hij allemaal wel kan en enorm gaan genieten van het leven en vooral de kinderen. Het was eind juni nog wel even heel erg schrikken. Gene liet dinsdag de 23e zijn bloed prikken voor de controle van vrijdag 26 juni bij de oncoloog. Woensdagochtend werden we in de auto gebeld dat de da’s ons niet konden bereiken en we moesten ’s middag bij dr Wals komen ipv vrijdag. Waarom zou dr. Wals ons ’s middags wel vertellen en volgende week zou nog een PET scan volgen. We waren allebei volledig van slag en waren er (even) van overtuigd dat het helemaal mis was. De afspraken liepen natuurlijk ook nog eens uit 's middags en eindelijk om half 3 konden we bij Wals terecht. Meneer was erg vrolijk en bedankte ons voor de leuke kaart (was dat misschien de boosdoener?!). Hij vertelde dat hij op vakantie ging en dat hij daarvoor nog een aantal zaken wilde afhandelen. Waaronder of Eugène nu wel of niet geopereerd moest worden. Een grote geruststelling las ik op Eugène’s gezicht toen bleek dat het bloed goed was, maar paniek nam de overhand toen het woord operatie viel. Kunnen we nog niet herstellen, genieten, op vakantie gaan, kortom ons eigen leven beginnen te leiden?! Vrijdags heeft hij nog een gastroscopie gehad, dinsdagochtend vroeg een CT-PET scan (om te zien of er nog verrassingen waren, want met verrassingen wordt er niet gesneden), dinsdagavond werd de boel besproken in het team.
Woensdagochtend kregen we het verlossende antwoord. Heel veel is er opgezocht en rond gebeld (AvL en VU), want de kanker is erg zeldzaam (ten minste buiten de longen). Als het in de longen had gezeten en weg was hadden ze als standaard procedure geopereerd. Maar omdat het er buiten was en de kanker vaak (snel) terug komt, maar dan op een andere plek, vond behalve Wals, niemand het nodig om te opereren. Zeker gezien de impact en de morbiditeit van de operatie. Tja, we zijn er wel blij mee. Stom hé?! We zagen al op tegen de impact die dit alles weer zou hebben op het gezin en we weten zeker dat de operatie wel slik of andere problemen gaat opleveren (stuk slokdarm en maag weg en nieuwe natuurlijke aansluiting). Dat terwijl Gene nu helemaal geen last heeft.
Dus we gaan weer met een geruster hart (beide onderzoeken waren goed, geen sporen meer van tumoren en kankercellen. Misschien microscopisch klein, maar daar heeft een ieder van ons kan op, niet?!) de zomer in, proberen deze stress even achter ons te laten. Het ergste wat ons nu kan overkomen is dat we genieten van elkaar in de tuin, samen met de kinderen
. We hebben genoeg andere problemen, maar die vallen toch echt in het niet vergeleken met de afgelopen maanden. Ik weet dat de prognose van Gene niet echt positief was begin dit jaar. Echt geschrokken ben ik niet, want diep in me wist ik het wel: lees de boekjes maar na. Maar statistieken en prognoses kloppen niet altijd (er wordt niet verteld of mensen aan ouderdom of kanker of iets anders zijn overleden) en worden regelmatig aangepast. Als je maar geloof hebt, kracht houdt en heel veel moed. Dat vermengen met geluk en levensvreugd, misschien kunnen we dan toch alles overwinnen….. De tijd zal het ons leren. Angst houden we toch een beetje, maar als ik naar ons gezinnetje kijk………. Dan kan ik enorm janken van geluk en liefde. Zoveel moois in ons kwartetje, ons eigenwijze, niet standaard en o zo leuke gezin. Als het daar lekker mee gaat, groeit, gezond is en vrolijk, dan maakt het toch niet meer uit wat er verder gebeurd?! Dus we gaan (leren te) genieten van en met elkaar. Zo dat was het “berichtje” van mij. Iets meer dan verwacht, maar goed de wereld draait door (en ik ook…….). Nu ik weer een beetje "tot leven kom", ben erg benieuwd hoe het verder met iedereen om ons heen gaat. Hopelijk heel goed en geniet iedereen een beetje van het leven en hun dierbaren. Dat is ten slotte het allerbelangrijkste. Ik wens iedereen in ieder geval een geweldige, gelukkige, liefdevolle zomer toe en heel veel gezondheid. GENIET, geniet, geniet. Het leven kan vol mooie en onverwachte verrassingen zitten. En soms moet je het roer volledig omgooien, met alle gevolgen van dien. Ook daar kan weer iets moois uitgroeien. Oh ja…… ik mis jullie allemaal best wel een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten