"Herstel en Balans" is nog volop aan de gang, het lijkt er op dat dit lichamelijk verbetering oplevert. Maar het eist ook veel energie en inspanning van mijn kerel. De dag(en) na een zware training heeft hij dat ook last van zijn spieren. De "slapende" voeten hebben we grotendeels op kunnen lossen: Floris van Bommel & Timberland. Je had zijn gezicht moeten zien toen hij de schoenen paste. Alsof er iets wonderbaarlijks gebeurde. Opeens straalde Eugène, je zag dat hij zelfvertrouwen kreeg en zich erg gemakkelijk voelde. En dat van een paar schoenen! Goed, ze kosten wel wat. Maar als ze zoveel voor hem kunnen betekenen is me dat wel een ton waard! Alhoewel.....
De schoenen zijn er in ieder geval gekomen iets goedkoper dan in de reguliere schoenenwinkel en ondanks het pleidooi van Eugène ("ik wil niet dat je zoveel geld aan me uitgeeft, je weet niet voor hoe lang het zal zijn"). En dus heb ik Dave's naam maar onder de schoenzolen geschreven
. Het is heerlijk te zien hoe mijn man opbloeit door een paar schoenen, dat hij geen last heeft door/tijdens/van het lopen, geen last met opstaan en heel trots en zuinig is op zijn "Florisjes". Was er ook maar zo'n simpele oplossing voor zijn concentratie, zijn psyche, zijn geheugen en zijn gehoor. Misschien dat het de komende tijd wel verandert en dat de psychische schade nog wel mee valt. Ach, wat zeur ik toch. We hebben hem toch nog?! En we genieten iedere dag van en met elkaar. Dat is toch heerlijk? Onze vakantie was lekker, te kort en zeker voor herhaling vatbaar. Gene en Sil hebben bijna dagelijks gezwommen en heel veel quality time samen doorgebracht. Samen dingen doen en vooral samen naar de bootjes kijken. Ook Jutte mocht zo nu en dan mee, die wilde graag mee voor het ijsje...... Een dagje strand, waar Sil heeft gejut (vooral schelpen) en Jutte heeft gesnoept (van het zand). Allemaal hebben we wat rust gekregen, was nodig. En de kinderen sliepen heerlijk, geen hoestbuien of snotneuzen en aten tegen de klippen op. Misschien moeten we maar van Limburg naar Zeeland verhuizen..... Qua afstand zal het voor mijn familie weinig uitmaken.
Thuis hebben we heel langzaamaan de boel iets beter voor elkaar. Vorige week een nieuwe vloer in de woonkamer en keuken gekregen. En ja, het is supergaaf! Eindelijk voelt het meer als ons huis, dat nu al.... na 4 jaar! De kasten zijn grotendeels opgeruimd en Eugène heeft zelfs al een deel van de garage opgeruimd. Daar wacht ik nog maar een jaar op.... Alles met mate en met beleid. Dus heel langzaamaan komen we er wel.
Sil gaat weer naar school, vindt hij nog niet geweldig ("waarom moet ik naar school? Het is zo gezellig met z'n allen"). Hij is geloof ik ook begonnen met de verwerking van alles. Tijdens het eten in de vakantie vroeg hij plotseling wat de kankercellen en de chemocaspers nu doen. En gistermiddag vroeg hij me, terwijl hij de trap opliep na een lange schooldag, waarom de kankercellen pappa opeten. Tja, het is ook allemaal een beetje veel geweest en het ging ook erg snel. Ook bij Eugène komt het besef heel langzaam. Hij begint een beetje te snappen dat er wel heel veel gebeurd is, dat ons gezin wel heel erg op z'n kop stond en dat we allemaal geraakt zijn. We hebben allemaal onze momenten, het besef dat ons gezin nog compleet is en dat het wel eens heel anders had kunnen zijn, dat besef maakt je soms zo klein. Ik moet er nog regelmatig een traantje om laten. Ja, ik heb het er steeds meer moeilijk mee. Zal er wel bij horen, we komen misschien tot rust. Laat maar komen! Zolang ik er nog geëmotioneerd door raak, houd ik gewoon ontzettend veel van mijn man en mijn gezin. Laten we dat alsjeblieft zo houden!
Iedere dag bid ik dat ons gezin compleet mag blijven. Door de chemo is verdere uitbreiding zo goed als uitgesloten. Dat is maar goed ook, want ik kan deze 2 net aan...... En ik zou ook geen ooievaar naar Abraham in de tuin willen
. Iedere dag bid ik ook dat Eugène toch nog verder opknappen mag, vooral geestelijk. Ik hoop en bid dat die ellendige ziekte niet meer terug komt. Dat hij alle statistieken, prognoses en overleeft, dat we alles en iedereen (en vooral de medische wereld) versteld kunnen laten staan. Ach, dat is nu voor latere zorg. Eerst gaan we morgen een feestje vieren. De eerste (in dubbel opzicht) en enige verjaardag die we dit jaar in Huize Heijnen echt vieren, dus laten we dit dan ook doen met en voor ons 4-en!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten