Rust en herstel

22 apr 2009, 21:12 uur

 

Anderhalve week is hij nu thuis. En gelukkig kun je zien dat de bloedtransfusie van afgelopen vrijdag wel degelijk z’n vruchten afwerpt. Gene durft alleen van de trap af te komen en gaat zelfs (als hij niet te moe is) naar de wc. ’s Nachts gebruiken we nog wel het urinaal, voor de zekerheid. Maar gelukkig heeft zuster Ursula één taak minder overdag……

Wat wij de afgelopen maanden hebben meegemaakt, dat gun ik niemand. En ik hoop ook vanuit het diepste van mijn hart dat niemand dit hoeft mee te maken! Het leven van iedereen om ons heen gaat gelukkig gewoon door. En daar kan ik ook van genieten. Maar begrijp ook dat het leven van ons stilstaat. Opeens moeten we geloven dat wat er een maand of 4 plotseling was, er nu opeens niet meer is. Opeens mag je weer verder kijken dan een dag. Onbegrijpelijk, niet te bevatten en heel erg moeilijk om daar weer aan te moeten wennen. Nu we goede berichten hebben, betekent dat niet dat het afgelopen is. De strijd om er weer bovenop te komen is nog maar net begonnen. Eindelijk is er tijd, rust en adem om de boel nu een beetje te gaan verwerken. Er is nogal wat gebeurd. En dan is er nog angst. Heel veel angst dat nog een plek moet krijgen in ons leven. Want deze kanker heeft nogal eens de nare gewoonte om terug te komen, op andere plekken……… Maar goed, deze strijd heeft Eugène gewonnen. Moet er niet aan denken als dat niet het geval was…………..

Dit weekend gaan we naar het Newlifestyleresort. We zijn uitgenodigd voor het speciale kinderhotelweekend voor kinderen na(ast) kanker. Helemaal in Duitsland, voor Sil. Net over de grens achter Aken, voor ons. Dus mocht het nodig zijn, zijn heel snel weer thuis of in het Atrium. We gaan er van uit dat we een heerlijk weekend zullen hebben, zonder al te veel zorgen. Lekker voor Sil, dat heeft die grote vent wel verdiend. En we hopen dat hij zo ook zijn ei een beetje kwijt kan. Hij is al een andere jongen geworden, sinds afgelopen weekend. Hij wil weer goed eten, speelt als een dolle hond op het veldje achter het huis met de buurkinderen en hij huilt niet meer als ik hem op school achterlaat in zijn klas. Wat een verschil met die weken ervoor en wat een heerlijk jong! Hopelijk zet deze lijn zich voort. Want dit is onze Sil, niet dat jongetje dat stiller en stiller werd, dat regelmatig huilde en buikpijn had, dat pappa vertelde dat hij niet meer moest vallen, niet dat jongetje dat moeite had met alles en iedereen. Deze verandering doet ons goed! Sil is te jong om nu al bezorgd te moeten zijn om zijn vader en moeder..... Je zult begrijpen dat ik super apetrots op mijn wereldventje ben!