Het begin van het einde

Vrijdag 7 mei 2010 
 

Even denk je dat het leven weer normaal wordt. “Normaal” in de zin van werk, gezin, gezond en vooral geen kanker meer in huis. En het leek ook zo te zijn, we dachten dat 2010 een onbeschreven blad zou zijn, waar veel geluk, liefde en voorspoed op ons pad zou kruisen. Jaar met alleen maar APK’s en niet te veel ziekenhuisbezoeken. Maar ook voor onze families, vrienden en op het werk hoopten we op veel geluk, voorspoed en vooral veel gezondheid.

In januari bleek al dat Eugène geen geluk op zijn werk had, er was geen plaats meer voor hem. Dus een ontslagprocedure volgde, die nu pas afgerond zal worden. Iets wat te veel negatieve energie eist en zijn tekenen achterlaat bij Eugène, maar eigenlijk op ons hele gezin. Wat gaan mensen toch liegen en draaien als ze van iemand af willen komen. En die economische recessie komt goed van pas, nu kunnen werkgevers zieke werknemers ontslaan. Wat mooi dat de WET Poortwachter bestaat, om zieke mensen te beschermen. Te idioot voor woorden dat rechters er zo makkelijk overheen stappen. Je moet al zoveel zekerheden opgeven als je ziek bent, deze word je ook zo afgenomen, heel makkelijk. Maar het meest frustrerend vind ik nog wel dat je moet aanhoren dat jouw man wordt afgeschilderd als een man die niet wil werken, een beetje de kantjes er af loopt en niet geschikt is voor zijn werk. Pijn in mijn hart en furieus! Voor zulke mensen wil je niet blijven werken. Tot september waren ze zo goed en meelevend. Echt super. Maar als je dan al maanden niets hoort en niet eens een kerstpakket krijgt, dan weet je eigenlijk al genoeg. Zelfs toen Gene weer ging werken, heeft er niet een echt gesprek plaatsgevonden. Dit hoofdstuk moet dus gewoon afgesloten worden. En ik hoop dat ik mijn agressie richting de familie Oud snel los kan laten. Ik heb wel betere dingen te doen……

In maart heb ik 2 omes verloren, in 9 dagen tijd. Echt onbegrijpelijk. Afschuwelijk voor mijn tantes en hun gezinnen. Je kunt toch nooit iemand missen!  De ene oom is plotseling overleden aan een hartstilstand, de ander wist nog maar net 3 ½ week dat hij slokdarmkanker had. Op precies dezelfde plek als Eugène. Dat is wel erg confronterend geweest, voor mij, maar vooral voor Eugène. Toen pas drong alles goed door bij hem. Veel emoties kwamen los. Opeens kwamen er huilbuien, angsten en uitspraken los. Zo kende ik mijn man absoluut niet, vorig jaar was hij zo rustig en gelaten………..

Eind maart kreeg ik ook eindelijk een nieuwe baan. En wat voor één! Planner bij stichting GIPS. Echt iets voor mij. Veel werk, heel veel informatie en een leuk team. En het mooiste van alles: 3 dagen werken door de week, zodat ik de vakanties vrij ben. Wie had dat ooit durven dromen?! De afgelopen maand heb ik lekker gewerkt en nu ben ik 2 weken vrij, tegelijk met Sil. Hoe fijn kun je het hebben?!

Begin april moesten we naar de rechtbank voor het ontslag van Gene. Toen had ik nog de hoop dat alle stress en gebeurtenissen van de afgelopen maanden ervoor zorgden dat Eugène er zo slecht uitzag en zo veranderd was. De week erna moesten we voor de APK, dat was veel spannender en belangrijker dan de rechter. En dat is ook terecht gebleken.

Onze oncoloog is eerlijk en nuchter. Heerlijk. Dus ook op de 13^e april. Het bloed was niet echt verontrustend, leverwaarde was veranderd, een kleine verlaging van het HB gehalte en verder goed. Maar Eugène was vrij moe de laatste tijd, sliep slecht en ook het eten ging niet zo super, veel misselijk. En ik gooide maar op de stress voor de buitenwereld, maar in mijn hart voelde ik dat het niet goed was. Voor alle zekerheid is besloten om toch maar weer een gastroscopie te doen en een CT/PET scan. Twee weken later de uitslag halen.

Ja, het leven bestaat voor een groot gedeelte uit wachten. Vooral bij kankerpatiënten. En je weet dat ze een week nodig hebben om de biopten te onderzoeken. Dus dan is het maar 2 weken. Als je maar de volledige uitslag krijgt die dag.

En die kregen we op 28 april, zeker weten. Diep in mijn hart wist ik dat het mis was, maar toch is het niet fijn te horen. Daar zit je dan, met je 19 maanden oude meisje op schoot. “U zult het waarschijnlijk al wel gehoord hebben, de uitslag is niet goed.” “Nee, we hebben nog niets gehoord.” “Tja, de kanker is weer terug en is volledig uitgezaaid. Het zit in de lever, longen, botten en de lymfen. We kunnen niets meer doen dan verlengende chemo’s .” Stilte…… Hier was ik al bang voor. Het enige dat door mijn hoofd ging en ook tegen Gene zei was: “Hoe vertellen we dit aan Sil, hoe vertel ik mijn kleine manneke dat zijn pappa doodgaat?” Toen Eugène met Wals naar de onderzoekkamer ging om de lymfen en de buik te laten controleren bleef de deur weer openstaan. De ogen van de wachtende patiënten priemden in mijn zij. Ik kon niet opzij kijken, heel voorzichtig vloeiden er een paar tranen over mijn wangen, op het zachte haar van mijn kleine meisje. Oh, lief klein meisje, wat erg voor je. Hoe moet ik je nou vertellen wie jouw pappa was, hoe speciaal die man is, hoeveel hij van je houd en hoe zeldzaam hij is. Onze dappere strijder moet weer het gevecht aangaan, dit keer zonder zege. Hoe lang? Meteen heb ik besloten dat de chemo’s draaglijk moeten zijn voor hem. We gaan voor “kwalitijd” en niet voor alleen maar tijd.

Sil heb ik maar iets eerder van school gehaald. In tranen heb ik juf Vera verteld hoe het er voor staat. En zelf zie ik het ook. Als het zo doorgaat duurt het niet lang. Sil mag eerder mee en vraagt me waarom ik toch zo verdrietig ben. “Nou, schat, pappa moest vandaag weer naar de dokter. Hij vertelde dat de knobbel weer terug is in de buik. Maar ook dat de kankercellen nu door het hele lichaam zitten” “Oh, dat is niet goed hé? Dan moet hij weer aan de rode en witte draadjes. Moet hij dan ook weer naar het ziekenhuis?” Thuisgekomen heb ik hem maar voorzichtig verteld dat de dokter niet zeker weet of pappa wel weer beter wordt. Sil is nuchter ”Dan gaat pappa dood” en na een vijftal minuten buiten spelen komt hij binnen. “Mam, als pappa dood gaat, moeten we hem begraven, he? Zullen we dat dan hier achter op het veldje doen, in de modder?” “Nou dat vind ik wel een beetje raar, zo in de modder” “Ach, dan doen we hem eerst in een kist” Waarop Gene en ik in lachen uitbarsten. “Schat, ik snap dat je pappa dichtbij je wilt houden, dat wil ik ook. Maar op het veldje kan niet. Zullen we tegen die tijd als het nodig is, samen naar een andere mooie oplossing zoeken?” “Oh oké.” ........ Het leven kan een stuk simpeler zijn dan we denken.

De volgende dag belt de oncoloog dat hij liever heeft dat we sneller beginnen met de chemo’s dan de afgesproken 10 mei. “Ik ben zo bang dat het dan te laat zal zijn.” En “Weet u zeker dat uw man de reis naar Slagharen nog wel aan kan? Ik ben zo bang dat hij over een paar dagen alleen nog maar kan liggen en dan bent u ver van huis.” Het waren zorgwekkende uitlatingen, maar we hadden Sil beloofd dat we een week naar opa en oma Kerssies zouden gaan. Een compromis met de oncoloog is bereikt: we komen 3 mei terug en starten 4 mei met de chemo. Zo heeft Sil een aantal dagen en kunnen we sneller beginnen met de chemo’s. De huisarts is ’s middags op bezoek geweest, hij had een telefoontje gehad van de oncoloog. Hij beaamt dat het echt van groot belang is om snel te beginnen. De oncoloog was erg bezorgd……..

Het weekend was slopend voor Eugène. Hij heeft veel op bed gelegen en weinig gedaan. Zelf ben ik lekker uit eten geweest met Ina, Jeanette en Ria. Heerlijk even eruit! Ik heb genoten. Maar besef me ook terdege dat als het zo doorgaat, het maar een kwestie van weken is en niet maanden. Als de chemo dan maar aanslaat.

De terugweg naar huis was lang en niet prettig voor Eugène. We hebben wat vaker moeten stoppen. Sil is lekker achtergebleven en heeft genoten van de feestweek en alle aandacht van mijn familie. Het was wel erg zielig dat het kereltje er maandagmiddag, bij mij in de auto, achterkwam dat we maar met z’n 3-en overblijven als pappa doodgaat. Die gedachte maakte hem erg verdrietig, dat pappa er dan ook niet meer is……. Het leven is soms zo oneerlijk……

4 mei is Eugène gestart met de 1^e kuur: 1^e dag 3 ½ uur dexametason/carboplatin/etiposide en een paar keer spoelen, 2^e dag 2 ½ uur dexametason/etiposide en een paar keer spoelen, 3^e dag zelfde als 2^e dag. Maar die tijden zijn alleen maar te doen als de verpleging direct aan de slag kan en er verder geen oponthoud is. Dus het loopt wel eens uit…… Vermoeiend…… Ze zouden wel eens een paar bedbankjes mogen plaatsen voor de “bijrijders”, die klapstoelen, je krijgt er een houten kont van! Donderdag 6 mei was de laatste dag. Van die dexa krijgt mijn man enorme vreetbuien, dat is erg goed, want hij kon haast niet meer eten de laatste weken. Lekker aankomen. Ik heb de leverancier van de Jumbo al gebeld, dat ze de vrachtwagen volgende week gewoon hier kunnen afleveren. Hier is niet tegen in te kopen. Een genot om te zien!

Sil heeft elke dag gebeld, hij heeft het naar zijn zin. Maar hij is ook blij als hij weer naar huis komt. Vandaag is hij weer naar huis gekomen. Mamma is blij dat haar gezin weer compleet is. Voor het eerst in 5 jaar was zijn bedje leeg. Heel ongewoon. Heel onnatuurlijk. En nu, weer full house. Lekker. Ik heb het enorm gegund, lekker genieten, lekker bij ome Eddy en opa. Maar het was ook fijn geweest als hij weer even mee was geweest naar de chemo. Dat hij weet hoe het nu gaat, want vorig jaar was pappa een week lang weg. Nu niet, nu is pappa maar een halve dag weg. Soms ongemerkt……. Althans voor Sil en Jutte. Lekker dat het gewone leven voor hen doorgaat!