Negen maanden geleden ben je overleden…… Weet je schat, dat je overleden bent heb ik allang geaccepteerd. Mede door onze mooie gesprekken en het zien dat je niet meer kon. Door al die maanden afscheid. Maar de pijn van het gemis, dat is zo vreselijk scherp!! Het snijdt met duizenden messen in en door me!! Het gevoel van eenzaamheid besluipt me regelmatig en ik ben vaak boos dat ik er nu nog of weer alleen voor moet staan. Dat ik het gevoel heb dat ik iedere dag weer moet vechten voor verschillende dingen, allemaal voor mijn gezin.  Dat we in de steek gelaten zijn door veel mensen. Alsof het goed is nu jij dood bent, alles voorbij. Alsof wij niemand meer nodig hebben. Ik zou willen dat ik het gevoel had dat er veel armen waren die ons warmen, dat er nog meer armen zijn die ons opvangen als we vallen. Maar helaas heb ik dat gevoel niet.

Sil heeft het er ook moeilijk mee. Vooral nu we zomervakantie hebben, geen ritme, niets “normaal” is. Pas zei de kleine man nog onder het eten, dat het net lijkt of papa wat later terug komt van zijn werk. En Jutte zei beneden in de gang dat we stil moesten zijn. Ze wees naar de logeerkamer en zei : “Pappa is slapen…… inne doos”. Ze weet het zo goed die kleine dreumes. Sil antwoord dan weer erg nuchter: “Nou, hij ligt niet meer in die doos, hij zit in een pot, pappa is verbrand!”. Tja, hij heeft volledig gelijk…… Ik moet er meestal van grinniken, die opmerkingen. Ze zijn zo eerlijk en kinderlijk eenvoudig! Ik kan er van genieten.

De ene dag lijkt het of je al jaren niet meer bij ons bent, de andere dag is het alsof je gisteren bent overleden en weer een andere dag zit ik op je te wachten…….  John Mayer heeft het mooi verwoord en het klopt ook, zo voelt het ook: When you're dreaming with a broken heart The waking up is the hardest part You roll outta bed and down on your knees And for the moment you can hardly breathe Wondering was he really here? Is he standing in my room? No he's not, 'cause he's gone, gone, gone, gone, gone.... De laatste weken is het slapen moeilijker geworden. Ik mis je gewoon in alles.

De kinderen willen van alles en ik kan het niet, wil het niet, heb er geen energie voor of helemaal geen geld ervoor. We hebben van alles verkocht en stoppen dat in ons “leukedingendoen”potje. Het werkt wel, Sil beseft dat niet alles zo maar kan. Maar het doet mij zoveel pijn dat ik hem van alles moet ontzeggen; geen gitaarles meer, geen spontane uitstapjes meer en vooral geen vakantie aan de zee. En ze hebben het zo vreselijk verdiend!!! Maar goed, we hebben wel een mooie tuinposter van jouw kaart in de tuin. En we genieten echt elke dag van en met elkaar (tussen de ruzies en frustraties door). Ik ben niet de beste moeder, maar heb ik wel het beste met Sil en Jutte voor. Er zijn dagen dat ik denk dat ze beter af waren als ik dood was en niet jij…… Maar er is geen ruil mogelijk en ook geen terugwerkende kracht.

Ja, ik eis weer eens te veel van mezelf. Maar dat doe ik nu eenmaal graag. De wereld bewijzen dat ik het allemaal kan. En dat gaat ook gebeuren. Ik ga  dat boek uitbrengen, ik ga een kinderboek schrijven en ik ga zeker een stichting opzetten. Allemaal ter ere van jouw kinderen en ter nagedachtenis van jou!!

Je moet niet denken dat ik alleen maar zielig zit te doen en hele dagen overmand voor verdriet, te neergeslagen op de bank zit, dat ik het mooie van het leven niet meer zie. Al zijn er wel dagen dat ik blij ben dat ik kinderen heb, omdat ik van mij niet meer zo hoeft. Ik begin steeds minder sociaal te worden, ben veel moe, ben niet attent (en dit alles irriteert me mateloos) en ik zie soms de zin van het leven even niet en ik heb dan vooral geen zin meer ìn het leven. Maar als jij dat zou weten zou je vreselijk boos op me zijn (ook geen leuk weerzien dan.....). Ja, ik geef toe. Soms zwelg ik in zelfmedelijden. Maar ja, het is ook niet makkelijk om je hele toekomst als een zeepbel uit elkaar te moeten zien spatten. Om een “nieuw leven” te moeten lijden, eentje die ik niet wilde. Om je kinderen te moeten troosten terwijl je zelf enorm lijdt aan een gebroken hart. Ik haat mezelf iedere dag meer, omdat ik niet meer weet hoe je stem klonk,  en erger nog, dat ik niet meer weet hoe jouw aanrakingen, jouw knuffels, jouw omhelzingen, jouw warmte voelde. Het voelt alsof ik jouw steeds meer en meer verlies, alsof ik je verraad. Jouw spullen moeten zo nu en dan opgeruimd worden, vooral omdat het in de weg gaat liggen. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. De hal ben ik aan het opknappen, dat wilden we al jaren samen doen. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. En toch voelt het zo lekker dat het huis steeds meer “mij” wordt. Volgens Sil zou jij alles erg mooi gevonden hebben. Eigenlijk wil ik hier nooit meer weg en toch heb ik een ontzettende hekel aan dit huis. Ik heb vanmorgen besloten dat we gaan verhuizen, alleen nog niet waarheen en wanneer. Dat komt ook nog wel.

Eerst gaan we vanmorgen weer fijn het ritme in, heerlijk! En over 3 weken is onze meid jarig. Dan wordt ze 3…… Mijn hemel! En ze is echt om op te vreten. Heerlijk ondeugend, ontzettend knuffelig (zoals altijd), veel babbelend en een kleine pestkop. Alhoewel ze dat meer van mij denkt. Vanmorgen kwam ze alleen de trap af,  wees op mij en zei: “Jij pestkop!”. Met ogen die alleen onze Jutte heeft. Oh lieverd, ze heeft opmerkingen!! Alsof jij in haar zit…. En Sil hij loopt als jou. Hij heeft lichaamshoudingen als jij had en is ook een struikelhakje…… net als jij……  Onze kinderen zijn de aller-leukste van de hele wereld. Bedankt dat je me die gegeven hebt!!

Ondanks alles en ondanks ons grote verdriet heb ik het gevoel dat je regelmatig bij ons bent. Dat je ons regelmatig even wilt laten weten dat je in de buurt bent. Zoals die ene nacht dat mijn nachtlampje een eigen leven leidde. Of toen ik op het kerkhof een gedichtje las over kanker, als de tijd teruggedraaid kon worden dat ik dat dan zou doen en de kanker zou verwijderen. Toen ik zei dat ik dat ook zeker zou doen als het kon, kwam er een witte vlinder op mijn schouder zitten, 5 secondelang, en vloog vervolgens weer weg in het niets. En die keer dat ik spontaan rozen ging kopen bij Ed en ik “ons” lied hoorde bij binnenkomst “I want to thank you for the best days of my life”. Vooral omdat je zo mooi je levensloop doornam met de dominee en vertelde: “en toen kwam ik Elles tegen en toen is mijn leven pas echt begonnen”. Een groter compliment kon en kan ik me niet voorstellen. En ja jij betekende ook alles voor mij. Jij hebt mijn leven ook helemaal veranderd. Alleen jij kent mij echt, weet wie ik echt ben. Alleen jij geloofde in mij en mijn kracht. En daarom mis ik je ook, mijn enige, trouwe en loyale supporter, zonder twijfel!! Daarom geloof ik ook dat je zo nu en dan, zo niet altijd, bij ons bent. Je hebt ons niet echt verlaten, we kunnen je alleen niet altijd zien.  Maar je zit zeker bij ons alle 3 heel diep in ons, vooral in ons hart.

We gaan ervoor!! En ik weet zeker dat we het redden, hoe dan ook....