Een nieuw hoofdstuk

2 april 2014

Lang lukte het niet meer om mijn gevoelens en belevenissen "op papier te zetten". Sinds mijn lief ons 3 jaar en 4 maanden en 16 dagen geleden heeft moeten verlaten is alles veranderd. Niet alleen onze gezinssamenstelling, maar ook ikzelf, onze kinderen en het kringetje om ons heen, mijn gevoelens, mijn persoonlijkheid, mijn (zelf)vertrouwen, mijn kijk op de wereld en hoe we er voor staan . Vrienden die geen vrienden bleken te zijn, steun verwachten die niet kwam, een huis dat niet meer "past" als een warme jas, een inkomen waar aan getornd wordt, eenzaam zijn in een dichtbevolkt gebied, vanzelfsprekendheid die niet meer bestaat. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar.

Het beste en moeilijkste dat ons is overkomen is denk ik dat ons huis vrij plotseling verkocht is de maandag voor kerst. Het huis waar veel is gebeurd, waar lief en leed gedeeld is. Het huis waar we Sil hebben groot gebracht - voor hem moesten we een tuin en dus verhuizen naar dit huis, waar we er achter kwamen dat ik zwanger was van ons kleine prinsesje, waar mijn weeën zijn begonnen,  waar onze kinderen hun eerste stapjes hebben gezet. Het huis waar mijn lief zijn laatste adem heeft uitgeblazen, het huis waarin zoveel liefde woonde en zoveel pijn is doorstaan. Het huis dat mijn vijand werd toen mijn lief er niet meer was. Het huis....... Het huis is niet meer ons huis. Het verdiende ook een nieuwe start, een jong stel die hun dromen waar kunnen maken, hun liefde in het huis kunnen steken.

Het was enorm slikken. Die laatste dag in "ons huis". Het voelde zwaarder dan die laatste dag met mijn lief. Die tranen van opluchting toen hij zijn laatste adem had uitgeblazen kwamen nu niet. Het waren levenstranen, hele dikke levenstranen. Handen die over het behang streelden, het behang dat Eugène en Sil hadden uitgezocht voor de kleine meid die veilig bij mij geborgen zat, deuren sluiten die eigenlijk altijd openstonden, een laatste keer door die heerlijke speelkamer lopen, die kamer even mijn vijand was door de lekkage die maar niet op te lossen leek. Veel geluk en veel verdriet. Alles door elkaar. Maar wat fijn dat dit hoofdstuk gesloten kan worden. En als er dan ook nog hele lieve mensen klaarstaan om je uit te zwaaien, dan houd ook ik het weer niet droog. Wat zal ik ze missen die lieve mensen. Maar wat ben ik toe aan een nieuw hoofdstuk!

Nu wonen we sinds ruim 8 weken in een woning die we tijdelijk kunnen huren. Een leuke 2-onder-1-kap, 275 kilometer van ons oude huis vandaan en zo'n 17 kilometer van mijn ouderlijk huis vandaan. Heel erg dubbel en spannend was het om alles achter ons te laten en die grote stap te zetten. En het pakt tot nu toe super goed uit! De kinderen mengen goed op school, Sil gaat alleen op de fiets naar school op vrijdagmiddag, wordt door klasgenootjes regelmatig opgehaald tussen de middag en gaat uit school ook mee met vriend(innet)jes. Ook Jutte lijkt haar draai aardig gevonden te hebben. En ik? Ik leef weer een beetje! Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje kan ademhalen. Zelfs genieten. Ik heb mezelf de afgelopen weken enorm verwend, een nieuwe auto voor mijn 40e, naar de kapper en zelfs een nachtje weggeweest met een weduwe-vriendin. Heerlijk!

Ik fiets weer, ik lach weer zonder me schuldig te voelen, zonder te denken wat andere mensen van me zullen denken, ik geniet meer van de kinderen, ondanks dat ik ze ontzettend vermoeiend vind en ze me regelmatig te veel zijn. En ik betrap me zelf er op dat ik soms zingend en/of dansend  door het huis ga. Het commentaar van de drakies is dan ook niet van de lucht “Ma-am! Doe es normaal!!”. Wat is dat toch fijn om te horen!  Yes! I’m alife!!!! Ik word heel langzaam weer een beetje Elles.

Eugène zei altijd dat het leven pas echt begint op je 40 en dat alles dan goed komt. Ik hoop van harte dat hij gelijk heeft. Zoals het nu gaat lijkt het er op dat het zo is. Nog een leuke baan en een definitief huis, dan heb ik echt rust. Maar dit nieuwe hoofdstuk bevalt me wel tot nu toe!