21 dec 2008, 23:09 uur
Ik lees iedere dag (vaak met tranen in mijn ogen en een dichte keel) de reacties op mijn blog. Het doet me echt, echt, heel goed dat er zoveel mensen met ons meeleven. Maar wat me het meest raakt is dat er zoveel mensen vinden dat we er zo goed mee omgaan en trots op ons zijn.
Het voelt namelijk niet zo voor ons, heel raar. Het is "gewoon", we moeten door. Waarschijnlijk komt het grotendeels door de kinderen, we willen dat zij er niet te veel onder lijden. Vooral Sil niet. Hij is o zo gevoelig en we moeten nog zoveel doorstaan. Behandelingen, emoties, het slechter worden van Eugène, daar kunnen we niet omheen en hij zal dat allemaal heel bewust meemaken. Dus willen we hem nu zo min mogelijk (onnodig) laten lijden.
Ik had me (tot 2 weken geleden) wel eens proberen voor te stellen hoe het zou zijn als er tegen jou of je geliefde gezegd werd dat er kanker geconstateerd is. Of dat je niet lang leven hebt, of nog erger dat je geliefde bij een ongeluk om het leven is gekomen. En dan denk je dat de hele wereld onder je voeten vandaan valt en dat je niets meer kunt. Het gekke is dat je totaal anders reageert! Het is GELUKKIG niet voor te stellen. Eigenlijk net als bij je 1e zwangerschap je niet beseft welke impact zo'n nieuw leven heeft. Je kunt er wel een voorstelling van maken, maar alles valt er bij in het niets en is totaal anders. Bij ons is het praktische denken naar boven gekomen en het realistisch willen zijn. Want onze angst is dat we naïef worden.....
Maar we willen vooral genieten van alles wat we hebben. Alles doen waar we de energie voor hebben. En huilen, veel samen huilen als Sil er niet bij is. En liever ook niet met Jutte er bij, ze voelt het toch. Praten, want we de afgelopen maanden bijna niet meer hebben gedaan. Ja, zelfs met mij.... Want je hebt praten en praten. Nu praten we ECHT met elkaar.
Hoe het ook zij, ik klamp me nu ook vast aan al het moois wat deze stomme rotziekte met zich mee brengt.
Steun, warmte, liefde, genegenheid, kracht, onverwachte contacten, tijd voor en met elkaar. We komen nader tot elkaar. Zoals voor ons trouwen. Stom, dat we daar deze ziekte voor nodig hadden.........
Maar ik vind het fijn om te horen dat er mensen zijn die me dapper en sterk noemen. Eugène doet dat zo vaak, maar hij is niet objectief. Hij is mijn grootste fan en ik de zijne. Dus ik houd me daar niet altijd aan vast. Maar nu ik dit zo lees, voel ik mezelf toch een beetje speciaal.
Ik hoop dat ik deze steun en kracht voor Eugène en de kinderen kan blijven zijn. Maar dat komt dan vooral ook door die mooie, lieve reacties van jullie.
Dankjulliewel voor het geven van die heerlijke impuls! Misschien dat ik er ooit aan ga wennen dat iemand anders dan Eugène mij zo positief en krachtig ziet, want ik vind het toch een beetje raar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten